Hindistan’ın köyünden çok fakir bir Müslüman, Hace Nizameddin hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” cömertliÄŸini duyup huzuruna geldi bir gün.
Ve arzetti halini.

Ancak bu büyük Veli’nin, o an için bir çift eski ayakkabıdan baÅŸka yoktu bir dünyalığı,

Zira eline ne geçse baÅŸkasına verirdi hemen.
O eski ayakkabıyı verdi o fakire.

Ancak az buldu fakir bu ihsanı.
Zira daha çok ÅŸeyler bekliyordu Ondan.

Kendi kendine;
“Böyle cömert, böyle yüce bir kimseden, bu da çok az” diyordu.

Meyus olarak geri döndü. Ve konakları bir handa.
O gece Emir Hüsrev hazretleri de ticaretten dönerken aynı hana indi tesadüfen.

Mücevherat iÅŸiyle uÄŸraşırdı.
Çok zengindi yani.

Gece yatıp da sabah uyandığında;
“Allah Allah! Bu handa hocamın kokusunu duyuyorum” dedi kendi kendine.

Ne olabilirdi ki?
Hanın odalarını tek tek dolaşıp, o kokunun hangi odadan geldiğini tesbit etti.
O fakirin odasından geliyordu hocasının kokusu.

Nereden geliyorsunuz?

Kapıyı tıklatıp girdi içeri.
- Selamün aleyküm.
- Aleyküm selam.

- Nereden geliyorsunuz?
- Nizameddin Evliya hazretlerine uÄŸradım. Fakat bir çift eski pabuçtan baÅŸka bir ÅŸey alamadım maalesef.

Hocasının aÅŸkıyla yanan Hüsrev Dehlevi hazretleri;
- Bu pabucun deÄŸeri çok yüksektir, dedi.

- Nasıl yüksek?
- Sen onu bana ver. Karşılığında bütün mallarımı, altın ve mücevherlerimi, velhasıl dünyalık neyim varsa hepsini sana vereyim.

- Şaka yapıyorsunuz herhalde.
- Hayır, çok ciddiyim.

- Ama nasıl olur? Bir çift eski pabuç, hiç bu kadar kıymetli olur mu?
- Âh! ah. Sen bunu bilseydin, bu pabuçları almak için bundan daha fazlasını verirdin.