Bir gün saray nazırı, Kutbüddin Bahtiyar Kaki hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” huzuruna gelerek;
- Ey efendim, falan falan köylerin bütün gelirlerini, izninizle size baÄŸlamak istiyoruz, dedi. Siz de talebenize sarf edersiniz.

Ancak kabul etmedi büyük Veli.

Nazır şaşırdı:
- Neden istemiyorsunuz efendim?
- İhtiyacım yok da ondan.

- Olur mu hocam, para herkese lazımdır.

O zaman mecbur kalıp;
- Ey nazır! Oturduğun halının ucunu az kaldır, buyurdu.

Kaldırınca, hayretten gözleri faltaşı gibi açıldı nazırın.
Zira halının altında nehir gibi altın akıyordu.

Kutbüddin hazretleri “rahmetullahi aleyh”;
- Biz, bunu bile istemezken, o dediÄŸin köylere mi iltifat edeceÄŸiz? buyurdu. Haydi ÅŸimdi gidin de bir daha böyle bir teklifle gelmeyin karşımıza!

Vezir mahcup olmuÅŸtu.
- Peki efendim, dedi.

Başı önünde ayrıldı huzurdan.
Gördüklerini, gidip anlattı sultana.
Sultan, o günden sonra daha çok kıymet verdi bu Allah dostuna.

Hayır, alamam!

Bir gün de Kutbüddin Bahtiyar Kaki hazretlerine biri bir hediye getirip arzetmiÅŸti.

Ancak O, reddedip;
- Alamam, buyurdu.

Israr etti adam.
- Hayır, ısrar etme, buyurdu.

Çok ÅŸaşırdı:
- Niçin almıyorsunuz efendim?
- Bizim büyüklerimiz, kimseden bir menfaat kabul etmediler ki, ben de alayım.

Ve ekledi:
- EÄŸer kabul edersem, yarın, mahÅŸer gününde, büyüklerimizin önünde mahcub olmaz mıyım?

O kimse mahcub olup;
- Haklısınız, dedi.
Ve getirdiği o şeyi alıp geri gitti.