Ebu Ali Cürcani hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Salih bir Müslüman ölüp de kabrine konulduÄŸu zaman, gaibten bir ses;
- Ey kabir! Bu, salih bir Müslümandır. Onu sakın tahkir eyleme! O, Rabbine inanıp, ibadetlerini yaptı. Hep Ä°slam’a uygun yaÅŸadı. Emri maruf yaparak dinine hizmet etti. Onun için bu mümine en ufak bir sıkıntı gösterme! diye nida eder.

Bu sesin ardından kabri geniÅŸler o müminin.
Cennetten yaygılar serilir.

Sonra çok güzel, nurlu ve sevimli bir kimse gelir yanına.
O bunu görünce;
- Sen kimsin ki, bu tenha yerde gelip beni sevindirirsin? diye sorar.

O sevimli kiÅŸi;
- Ben, senin dünyada yaptığın iyi amellerim, der. Hak teâlâ beni o amellerden halketti. Seni burada garip ve yalnız bırakmamak için vazifeli geldim.

O ameller, dört yandan kuÅŸatır ve gelecek zararlardan muhafaza ederler onu.

Mesela azap melekleri gelirse, namazı karşı çıkar ve onu o meleklerin azabından korur.

BaÅŸka cihetten yaklaşırlarsa, bu sefer orucu karşı çıkıp mani olur.

Onlar bunu görünce;
- Ne güzel, mübarek olsun, der ve geri giderler.

Akıllı insan kimdir?

Bir gün genç biri bu zata gelip;
- Akıllı insan kimdir efendim? diye sordu.

Cevabında;
- Ben bu suali tam yediyüz âlime sordum, buyurdu. Hepsi de ittifak halinde; Akıllı adam, dünyadan soÄŸumuÅŸ ve ahiret hazırlığı içindedir. Dünya iÅŸleriyle uÄŸraÅŸsa da bunların sevgisini kalbine sokmaz dediler.

Ve ekledi:
- Velhasıl akıllı Müslüman, yüzünü dünyadan, ahirete çevirmiÅŸtir. Gece ve gündüzünü ibadetle geçirir.