Seyyid Nur Bedevani “rahmetullahi aleyh”, Hindistan’ın Bedevan ÅŸehrinde dünyaya geldi.

Delhi ÅŸehrinde ayrıldı dünyadan.

Seyfeddin-i Faruki hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” sohbetlerinde yetiÅŸip bir kâmil-i mükemmil oldu.

Devamlı surette Resulullahın “aleyhisselam” hayatını okur, her iÅŸ ve ibadetini ona göre yapardı.

Bir gün, saÄŸ ayakla girmiÅŸti helaya.
Dalgınlığına gelmişti.

Ama bu sebeple tasavvufi halleri bağlandı birden.
Ä°lerlemesi durdu.

Buna o kadar piÅŸmanlık duydu ki, o gün devamlı aÄŸlayarak tövbe etti.
GözyaÅŸlarıyla yalvardı Rabbine.

Ve Allah’ın merhametiyle önceki hallerine kavuÅŸtu yine.

Dünya düÅŸkünleriyle görüÅŸmez, her günkü yiyeceÄŸini helalinden seçerdi.
O kadar çok ibadet yapardı ki, çok ayakta durmaktan, beli bükülmüÅŸtü.

Ne bulursa onu yerdi

Bir gün sevdiklerine;
- Otuz yıldır, herhangi bir yemeÄŸi kalbimden geçirmedim ve onu piÅŸirttirip yemeyi düÅŸünmedim, buyurmuÅŸtu.

Ne zaman acıksaydı, gönlünün istediÄŸini deÄŸil, yanında bulunanı yerdi.
Günde, sadece bir defa.
O da helal olmalıydı muhakkak.

Bir yemek ÅŸüpheliyse, elini sürmezdi o yemeÄŸe.

Bir gün, zenginin biri yemek ikram etmiÅŸti bu zat ile talebelerine.
Ancak bir bahane ile yemedi.
Talebeler de yemediler.

Zengin adam;
- Efendim, yemeÄŸimiz helaldi, acaba niçin yemezsiniz? diye sordu.

Cevabında;
- Yemekte zulmet vardı, onun için yemedim, buyurdu.

Talebeler gizlice araÅŸtırıp, yemeÄŸin malzemesinin hep helalden olduÄŸunu gördüler.

Gelip hocalarına söylediklerinde;
- Evet, malzeme helaldi. Ama niyeti bozuktu, buyurdu. Halis niyetle deÄŸil, riya ve gösteriÅŸ için yapmıştı bu ikramı.