Bir gün Mazhar-ı Can-ı Canan hazretleri “rahmetullahi aleyh” talebeyle sohbet ediyordu ki, ihtiyar bir kimse geldi bu zatın huzuruna.
Ancak inanmıyordu büyüklüÄŸüne.

Talebesi arasında iken;
- Bu hocanın halleri rahmani mi? Yoksa şeytani midir? dedi. Hem bunun ilmi var mı bakalım?

Bu sözler talebeyi çok üzdü haliyle.
Büyük Veli de müteessir olmuÅŸtu.

Hiddetle dönüp, sert bir nazar etti ona.
O anda yere yıkılıp, çırpınmaya baÅŸladı yaÅŸlı adam.

Anlamıştı sert kayaya çarptığını.
- “Ne olur, Allah için affet”, diyordu yerde çırpınırken.

Merhamet etti yine.
Elini uzatıp, kaldırdı onu yerden.

Hiçbir ÅŸey olmamıştı sanki.
Ellerine kapanıp, talebesi olmakla şereflendi.

Niçin sustunuz?

Bir gün de ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

- Resulullah efendimiz “aleyhisselam”, bir gün bir kabileye vardı.
Yahudiler toplanmış, Tevrat okuyorlardı.
Resulullah “aleyhisselam” gelince, okumayı kestiler.

Efendimiz “aleyhisselam” sordu:
- Niçin sustunuz?

Kimseden ses çıkmıyordu.
Nur yüzlü bir ihtiyar ayaÄŸa kalktı.
- Ben söyleyeyim mi?

O ihtiyara döndüler:
- Peki söyle bakalım!
- Tevrat'ta, ahir zaman Peygamberinin “aleyhisselam” üstün vasıflarını okuyorlardı. Siz gelince sustular.

Vallahi o zat sensin

Sevgili Peygamberimiz “aleyhisselam”;
- Pekâlâ, kaldıkları yerden sen oku! buyurdu.

İhtiyar okumaya başladı.
Ancak okurken, göz altından Resulullahı “aleyhisselam” süzüyordu gizlice.

O sayfayı bitirince dayanamadı artık.
Efendimize “aleyhisselam” sevgi ve saygıyla bakıp;
- Vallahi o zat sensin! deyiverdi.

Sonra kelime-i ÅŸehadeti okuyup teslim etti ruhunu.
Ne güzel son!