Emir Hüsrev Dehlevi “rahmetullahi aleyh”, Hindistan’da yetiÅŸen büyük âlim ve Velilerdendir.
Çocukken bile dinine çok baÄŸlıydı.

Babası, elinden tutup büyük Velilerden Hace Nizameddin “rahmetullahi aleyh” hazretlerine götürdü onu bir gün.

Tam dergahın önüne gelince;
- Babacığım, siz girin, dedi.

Kendisi girmedi.
Babası içeri girince, yanık çocuk sesiyle ÅŸu beytleri okudu kapı önünde.

Âşık Hüsrev, ÅŸu an kapınızdadır.
Ä°çeri girmeye izin var mıdır?

Ä°zniniz olursa, girer içeri.
Yoksa aÄŸlayarak dönecek geri.

Nizameddin Evliya hazretleri içerden duydu bu sesleri.

Hizmetçisine;
- Kapıdaki âşığı içeri al! buyurdu.

KoÅŸup kapıyı açtı hizmetçi.
Emir Hüsrev, edeble içeri girdi.

Büyük Veli’nin elini öpüp oturdu huzurunda.
O gün girdiÄŸi kapıdan, seneler sonra evliya olarak çıktı.

İman nasıl gider?

Bir gün bazı gençler;
- Efendim, hangi hallerde iman gider? diye sordular.

Cevabında;
- Bir kimse dinimizin emir ve yasaklardan birini bile hafife alır, uymadığına üzülmez, hatta bu haliyle öÄŸünürse, Peygambere “aleyhisselam” inanmamış olur ve imanı gider, buyurdu.

- Ya üzülürse efendim? dediler.
- Üzülürse, yani bunun için Allahü teâlâya karşı mahcup ve boynu bükük olur, kalbi sızlarsa, imanının kuvvetli olduÄŸu anlaşılır.

- Yani amel ve ibadetlerdeki bozukluk, insanı dinden çıkarmaz mı hocam?
- Hayır. Günah iÅŸlemekle iman gitmez, fakat o iÅŸin günah olduÄŸuna inanmayarak yapar, veya inanıp da ehemmiyet vermeyerek, aldırmayarak yapar ve günah iÅŸlediÄŸine hiç üzülmez, umursamaz, azabından da korkmazsa, o zaman imanı gider.