Behaeddin-i Buhari “kuddise sirruh” hazretleri, Evliyayı kiramın en büyüklerindendir.

Kendisi anlatıyor:
- Bir kış günü idi ki, birden aÅŸk-ı ilahi kapladı beni.
Kendimden geçmiÅŸ halde daÄŸlara çıktım.

Ve yalın ayak baÅŸ açık dolaÅŸtım oralarda. Öyle ki, ayaklarım yarılıp parçalandı. Ve delinip kanlar aktı dikenlerin yerinden.

Bu halde iken;
“Gideyim, hocam Emir Külal’in dizi dibinde oturup, tesirli sohbetinden istifade edeyim” diye düÅŸündüm.

Ve büyük bir iÅŸtiyakla koÅŸup katıldım sohbete.

Beni dışarı attılar

Fakat hocam beni görünce;
- Bu kimdir? Niçin bana sormadan içeriye aldınız? Derhal çıkarın onu buradan! diye emretti hemen.

Talebeler kalkıp, beni kolumdan tutarak dışarıya attılar.
Bu hakaret, çok zor geldi nefsime.

Ama ben;
“Ey nefsim, bu davranış gücüne gitti, ama bilesin ki, sen daha ağırlarına lâyıksın. Sen ÅŸimdi kızıp, burayı terk etmek istiyorsun. Ama hayır, gitmeyeceÄŸim. Çünkü bu büyüklerin her iÅŸinde hikmet vardır” dedim kendi nefsime.

Üzerime kar yaÄŸdı

Ve başımı o eşiğe koyup yattım.
Fecir sökene kadar bekledim bütün gece.

Üstüme, lapa lapa kar yaÄŸdı.
O karların altında, kayboldu vücudum.

Sabahleyin hocam Emir Külal, kapıyı açıp da abdest için dışarı çıkacaktı ki, eÅŸik dibinde birikmiÅŸ kar yığınını gördü.

Ve tam başımın üstüne bastı mübarek ayağını.

Ama bir canlının üzerine bastığını anlayınca hızla geri çekip;
- Kimdir, bu kar altında yatan? buyurdu.
Ve elini uzatıp kaldırdı beni eşikten.

Ä°çeri alıp çok dualar etti bana.
Ä°ltifatlarda bulundu.

Ayağımdaki dikenleri, eliyle çıkarıp, merhametle bir nazar etti bana.

Ä°ÅŸte, ne oldu ise, o anda oldu.
O nazarla, tasavvufun en yüksek derecesine çıkmış oldum.