Muhammed Baba Semmasi “rahmetullahi aleyh”, Allah adamlarındandır.
Ali Ramiteni hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” sohbetinde yetiÅŸti.

Kasr-ı Hinduvan diye bir köy vardı ki, Behaeddin Buhari hazretleri “rahmetullahi aleyh” bu köyde doÄŸmuÅŸtur.

Muhammed Baba Semmasi hazretleri “rahmetullahi aleyh” ne zaman bu köyden geçecek olsa;
- Bana, burada güzel bir koku geliyor. Bu köyden çok büyük bir Evliya zuhur eder ve bütün cihana nur ve feyiz saçar, derdi.

Bir gün, yolu bu köye düÅŸmüÅŸtü yine.

Yanındakilere dönüp;
- O koku fazlalaÅŸmış, buyurdu. Öyle zannederim ki, o cevher dünyaya gelmiÅŸtir. Büyüyünce bu dini ihya eder.

Gerçekten de doÄŸmuÅŸtu Behaeddin.
Üç gün olmuÅŸtu dünyaya geleli.

Dedesi, onu kucağına alarak Muhammed Baba Semmasi hazretlerine götürdü doÄŸruca.

Büyük Veli onu görür görmez çok sevinip;
- Biz bunu evlatlığa kabul ettik, buyurdu.

Sonra Emir Külal’e dönüp;
- Ey oğlum! Bunun yetişmesini, sana ısmarlıyorum, buyurdu.

Behaeddin Buhari, evlenme çağına gelince, hocası Muhammed Baba Semmasi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” dergahına geldi.

Huzuruna çıkmadan önce mescide girdi.

Orada secdeye kapanarak;
- Ä°lahi, belalara, sıkıntılara sabredebilmem için, bana güç kuvvet ver, diye dua etti.
Sonra girdi üstadının huzuruna.

Hocası Onu görünce;
- Evladım, öyle dua edilmez, buyurdu. Allah’tan bela deÄŸil, afiyet istenir.

Beraber yemek yiyip, çok iltifatına kavuÅŸtu.
Gözü, Ondan baÅŸkasını görmüyordu.

Ayrılacağı zaman ona bir ekmek verip;
- Bunu al, yolda lazım olur, buyurdu.

Behaeddin;
“YemeÄŸi yemiÅŸtik. Bu ekmek niye lazım olsun ki?” diye düÅŸündü o anda.

Yolda misafir oldu bir fakirin evine.
Öyle ki, bir ekmek dilimine muhtaçtı zavallı.

Ekmeği ona verip, anladı bu işin hikmetini.
Üstadına sevgisi kat kat oldu böylelikle.