Seyyid Emir Külal “rahmetullahi aleyh”, ilim ve marifette devrinin bir tekiydi.
Sayesinde çok insan kavuÅŸtu hidayete.
Daha doÄŸmadan görülürdü kerametleri.

Mesela bir gün, Medine’den bir grup insan geldi o beldeye.
Hepsi de ilim ehli kiÅŸilerdi.

Maksatları Emir Külal hazretlerini “rahmetullahi aleyh” ziyaret etmekti.

Buhara'ya gelince;
- Suhari beldesine nasıl gidebiliriz? diye sordular ahaliye.

Zira bu beldede otururdu büyük Veli.
Ancak halk, bunları ilk defa görüyorlardı o beldede.

Onlara bakıp;
- Suhari beldesinde sizin ne iÅŸiniz var? diye sordular.
- Emir Külal hazretlerini “rahmetullahi aleyh” ziyaret edeceÄŸiz.

- Siz onu tanıyor musunuz ki?
- Elbette. Bizim hocamız olur kendileri.

Onlar, Emir Külal hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” vefat ettiÄŸini söyleyince, çok üzüldüler. Keder kapladı içlerini.

- Ne zaman vefat etti? diye sordular.
- Bir ay önce.

- OÄŸullarıyla görüÅŸebilir miyiz peki?
- Tabii, niçin olmasın.

- Madem hocamız vefat etmiÅŸ, bari oÄŸullarıyla görüÅŸelim, deyip ayrıldılar oradan.

Nasıl hocanız oluyor?

Suhari beldesine gidip oÄŸullarıyla görüÅŸüp, sohbet ettiler.
Bir ara sordu o gençler:
- Sizler Medine’den geliyorsunuz deÄŸil mi?
- Evet.

- Ä°yi ama babamız Medine’ye hiç gitmedi. Böyleyken nasıl sizin hocanız oluyor?

Dediler ki:
- Emir Külal hazretleri “rahmetullahi aleyh” o yerlerde meÅŸhurdur. Bizden baÅŸka binlerce talebesi var oralarda. Babanız, bizim diyarda çok sevilir ve tanınır.

- Öyle mi?
- Evet. Hele hac mevsiminde muhakkak gelirdi Medine’ye, görüÅŸür, sohbet ederdik. Bu sene gelmeyince, merak edip geldik buraya.