Ä°mam-ı Buhari “rahmetullahi aleyh” hazretlerinin ilminin üstünlüÄŸü ve dininin bütünlüÄŸü her yere yayılınca, insanlar her taraftan yanına üÅŸüÅŸmeye baÅŸladı.
Ancak bazı kimseler haset ettiler Ona.
Hakkında dedikodu çıkardılar.
O da buna çok üzülüp, NiÅŸabur’dan Buhara’ya göç etti.
İnsanlar, akın akın gelip ziyaret etiler kendisini.
Oranın valisi bunu haber alınca bir haberci gönderip;
- Git söyle, yanıma gelsin! diye emir verdi.
O görevli de gelip;
- Valimiz sizi huzuruna çağırıyor, dedi. Zira ilmi, bizzat sizin aÄŸzınızdan dinlemek istiyor. Çocuklarına da ders vermenizi istiyor ayrıca.
Ä°lmi zelil edemem
Büyük Ä°mam biraz düÅŸünüp;
- Benim Ona gitmem uygun olmaz, buyurdu. Zira ben kalkıp valinin ayağına gidersem ilmi zelil ederim. Ä°lim almak isteyen, ilmin yanına gelir. Âlim onun ayağına gitmez.
Ve ekledi:
- Çocukları da ders için buraya gelmeliler. Zira vaktimi onlara tahsis edersem, diÄŸer talebelere haksızlık olur.
Haberci dönüp, valiye arzetti durumu.
Ancak bu cevap, nefsine ağır geldi valinin.
Gururuna dokundu bu sözler.
Bundaki inceliÄŸi anlayamayıp öfkelendi ve;
- Öyleyse terk etsin bu memleketi! diye kükredi.
Yâ Rabbi, ruhumu al!
Hazret-i Ä°mam, çok üzüldüyse de bir ÅŸey demedi.
Allahü teâlâya havale etti onu.
Bir ay geçmemiÅŸti ki, o vali yolsuzluk yapıp, alındı görevinden.
Ceza olarak bir merkebe bindirilip sokak sokak gezdirildi ÅŸehirde.
Ä°nsanlar yüzüne tükürdüler.
Çoluk çocuk bile hakaret etti kendisine.
Ve onun bu halinden, ibret aldı insanlar.
Hazret-i Ä°mam ise oradan çıkıp Semerkant’a gidiyordu ki, orada da hakkında dedikodu yapıldığını iÅŸitti yolda.
Bu insanların halinden çok üzülüp, daraldı temiz ruhu.
Bir gece, teheccüd namazının secdesinde,
- Yâ Rabbi ruhumu al, diye yalvardı.
O gece ayrıldı dünyadan.
|
