Behaeddin-i Buhari hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir sohbetinde ÅŸunu anlattı:

Bir gün Kâbe’nin yanında oturuyordum.
Ak sakallı, ihtiyar birini gördüm ki, Kâbe’nin örtüsüne sarılmış aÄŸlıyor ve;
- Yâ Rabbi! yâ ilahi! diye yalvarıp gözlerinden kanlı yaÅŸlar akıtıyordu.

Kalbine nazar ettim.
Dünya iÅŸlerini düÅŸünüyordu.
Malını, parasını hesab ediyordu kalbinden.

Gözleri aÄŸlıyorsa da, kalbi hep dünya ile meÅŸguldü.
Ä°çi, dışına uymuyordu.

Hac'dan sonra, Mina’ya uÄŸradık.
Mina çarşısında bir genç gördüm ki, büyük çapta ticaret yapıyor, bir anda yüzbin altın deÄŸerde mal alıp veriyordu.

Kalbine nazar ettim.
Her an Rabbini zikrediyordu.
Dünya iÅŸiyle meÅŸgul gibi görünüyorsa da, bir an unutmuyordu Rabbini.

Bu haliyle Kâbe'deki adamdan üstündü kat kat.
Çünkü bu, kendini ticarete vermiÅŸse de, kalbine sokmamıştı dünya muhabbetini.

Büyük çapta ticaret yapıyordu ama kalbi Ä°slamiyet’in emirlerini düÅŸünüyordu hep.
Günah iÅŸlerim korkusuyla kalbi titriyordu.

Ehl-i sünnetin üstünlüÄŸü

Bu zat bir gün sevdiÄŸi bir gence;
- Evladım, en mühim ÅŸey, Ehl-i sünnet üzere iman etmektir, buyurdu. Böyle olan Müslümanlara müjdeler olsun.

Delikanlı sordu:
- Ehl-i sünnet neden kıymetlidir efendim?
- Çünkü bu fırkada olanlar Cehenneme hiç girmeyecekler. Sonra mahÅŸer yerinde herkes çıplak haÅŸrolurken, onlar elbiseli olacak.

- BaÅŸka efendim?
- MahÅŸerde herkes binbir sıkıntı, azab ve izdiham içinde bin sene beklerken, ehl-i sünnet mücahitleri o bin seneyi Cennette geçirecekler, yetmez mi?