Seyyid Behaeddin-i Buhari hazretlerinin hocası olan Seyyid Emir Külal hazretlerinin “rahmetullahi aleyh”, Emir Burhaneddin adında bir oÄŸlu vardı.

Bu zat ÅŸöyle anlatıyor:
Bir gün, Behaeddin-i Buhari hazretleri “rahmetullahi aleyh” bizim eve teÅŸrif etmiÅŸti.

BaÅŸ baÅŸa sohbet ediyorduk.
Mevlana Arif diye bir arkadaşımdan bahsettim kendilerine.
Çoktandır görmediÄŸimi arzettim.

Bana bakıp;
- Onu görmeyi çok mu istiyorsun? buyurdu.
- Evet, çok istiyorum, dedim.

Ancak uzak bir diyarda yaşıyor, buraya gelmesi için uzun zaman gerekiyordu.

Üzülme, biraz bekle

Beni üzüntülü görünce;
- Bunun için üzülme, biraz bekle, buyurdu.

Sonra kalkıp bahçeye çıktı ve;
- Ey Mevlana Arif, acele Buhara'ya gel! diye seslendi.

Sonra yanıma gelip;
- Sesimi işitti, inşallah yarın gelir, buyurdu.

Ertesi gün sabah erkenden çıkıp geldi hakikaten.

Kalkıp sarıldım kendisine.
- Nasıl böyle çabuk gelebildin? diye sordum.

Dedi ki:
- Dün, bu saatlerde evimde oturuyordum ki bir ara Hace hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” sesini duydum. Ä°smimle çağırarak, Buhara'ya gel! diyordu bana. Ben de bu sabah yola çıktım. Bir anda burada buldum kendimi.

Ama bir ÅŸartla

Bir gün de sevdiÄŸi bir gence;
- Emr-i maruf yapan bir kiÅŸi, bu vazifede Peygamberlere “aleyhimüsselam” ortak olmuÅŸ olur, buyurdu. Ama bir ÅŸartla.

Delikanlı merak etti:
- O ÅŸart nedir hocam?
- Ä°hlasla yapmalıdır bu iÅŸi. Yani sırf Allah için. Dünyalık bir menfaat için olursa, hiç kıymeti yoktur.

Ve ekledi:
- Sabahları bu niyetle evinden çıkan bir Müslümana, melekler gıbta eder evladım.

- Emr-i maruf yapacağı için mi efendim?
- Evet yavrum. Melekler gelir, o mücahidin ayakları altına gererler kanatlarını. O mücahit, kanadımıza bassın da ÅŸereflenelim derler.