Behaeddin-i Buhari “kuddise sirruh” hazretlerinin talebesinden biri naklediyor:

Ben Semerkant'ta ikamet ederken bir ara, Behaeddin-i Buhari hazretleri “rahmetullahi aleyh” büyük bir Veli olup, çok da kerametleri var diye iÅŸittim bir dostumdan.

O anda sevgisi yer etti kalbimde.
Onu görmek için Buhara’ya gittim acele.

Annem, harçlık olarak dört altın dikmiÅŸti gömleÄŸime.
Buhara'ya varıp, o büyük Velinin sohbetiyle ÅŸereflendim.

Ä°lk günden âşık olmuÅŸtum kendisine.
Beni de talebeliÄŸe kabul etmesini çok istiyor, ama söylemeye cesaret edemiyordum.

Altın vermen lazım

Nihayet kendisi çağırdı beni yanına.

Kulağıma eğilip;
- İsteğini yaparız, ama altın vermen lazım, buyurdu.
- Ben fakir biriyim, dedim. Bende altın ne arasın.

Gülümseyerek;
- Dört tane altının varken, bana yok diyorsun, buyurdu. Annen dikmedi mi o altınları gömleÄŸine?

Çok utanmıştım.
Mecburen o dört altını söküp arzettim kendisine.

Benden onları alıp, uzattı bir çocuÄŸa.
Fakat istemedi çocuk. Hatta yüzünü buruÅŸturdu.

Ben ise sevinmiştim almadığına.
Bir gün, bir grup talebeyle bir köye gidilmiÅŸti.

Orada bir fırsatını bulup;
- Beni ne zaman talebeliÄŸe kabul edeceksiniz efendim? diye sordum.

Altın sevgisi vardı

O zaman o dört altını isteyip, köyün çocuklarından birine verdi.
Fakat o da reddetti altınları.
Ben ise sevinmiÅŸtim yine.

Ben, bu olanlardan hatamı anlar gibi oldum.
Zira kalbimde altın sevgisi vardı hâlâ.

Ben böyle düÅŸünürken büyük Veli bana bakıp;
- Evet öyledir, buyurdu. Kalbde altın sevgisi, bu yolda bulunmaya manidir.

Ben bundan kurtulmak istiyorum diye düÅŸünürken, bir nazar etti bana.
Ä°ÅŸte ne olduysa o anda oldu.

Altın sevgisi çıkıp gitti kalbimden.
Yerine Allah sevgisi doldu.

Ve o zaman talebeliÄŸe kabul edildim elhamdülillah.