Behaeddin-i Buhari hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” Abdullah-ı Hacendi adında bir sevdiÄŸi var ki, bu zatı tanımasını ÅŸöyle anlatıyor:

Ben gençliÄŸimde, bir rehber arıyor, kendi kendime; “Bir mürÅŸidim olsa da, kendisine hizmet etsem” diyordum.

Bu arzum dayanılmaz hâl alınca, Hacend’ten çıkıp Hakim-i Tirmizi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” kabrine vardım ve bu zatın ruhundan yardım istedim.

Sonra uyku bastırdı beni.
Uyuyup çok heybetli iki kiÅŸi göründü bana rüyada.

Bir tanesi, bana bakıp;
- Ben, Hakim-i Tirmizi’yim, bu zat da Hızır “aleyhisselam”dır, dedi. Sen, bir kâmil mürÅŸid arıyorsun. Ama hiç arama, buralarda bulamazsın.

- Nerede bulurum? dedim.
- Oniki sene sonra, Kasr-ı arifan’a git. Orada Behaeddin-i Buhari adında bir Evliya gelecek ki, senin mürÅŸidin o olacak.

Uyanınca, geri dönüp o mürÅŸidi beklemeye baÅŸladım.
Birkaç sene sonra iki kimseye rastladım ki, gayet samimi olarak tasavvuftan konuÅŸuyor ve; bir insan, asla mürÅŸitsiz olmaz diyorlardı.

Yanlarına sokulup;
- Ben de mürÅŸit arıyorum. Bana bu konuda yardımcı olur musunuz? dedim.
- Falan köye git. Orada ehliyetli bir mürÅŸit var, dediler.

O köye gidip, o zatı buldum.

Niçin iltifat etmiyor?

Gerçekten Evliya olduÄŸu belliydi.
Ama hiç ilgi göstermedi bana.

Çok üzüldüm.

Niçin bana iltifat etmiyor? diye düÅŸünürken, bana bakıp;
- Çünkü senin bizden nasibi yoktur, dedi. Senin nasibin, Buhara’da gelecek olan Behaeddin-i Buhari hazretleridir.

Ondan da ayrılıp, beklemeye devam ettim.
Ä°lk mürÅŸit aramaya baÅŸladığım günden sonra oniki sene geçmiÅŸti ki, büyük bir hevesle Buhara’ya gittim.

O zatı bulup girdim huzuruna.

Beni görünce tebessüm edip;
- HoÅŸ geldin, ey Abdullah Hacendi! buyurdu. Oniki senenin bitmesine daha üç gün var, sen biraz erken geldin.

Daha ilk sohbette, dünya muhabbetini çekip aldı kalbimden.
Hatta kısa zamanda, açıldı kalb gözlerim.