Muhammed Baki Billah hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” insanlara ÅŸefkati pek fazla idi.

Bir zamanlar kıtlık olmuÅŸtu Lahor’da.
Öyle ki, bir lokma ekmeÄŸe muhtaç oldu insanlar.

Onların bu haline öyle çok üzülürdü ki, evinde yemek olsa da yemezdi.

Sebebini soranlara;
- Ä°nsanlar açlıktan kırılırken, bizim yememiz insafa sığar mı? buyururdu.

Evine getirilen yemekleri yemeyip, fakirlere dağıtırdı.
Delhi’ye, at ile giderdi ekseriya.

Ama yolda yaya giden fakirleri görseydi, atından inip, bindirirdi onları atına.
Kendisini tanımasınlar diye de, tebdil-i kıyafetle gider, şehre yaklaşınca, kendi binerdi tekrar ata.

Åžefkatinden, manevi himmeti de çok olurdu insanlara.
Talebesi olan Ä°mam-ı Rabbani hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir talebe ile yoÄŸurt göndermiÅŸti kendisine.

Senin ismin ne?

Talebe gidip çaldı kapısını.
Baki Billah hazretleri kapıyı açıp, o gelen talebeden yoÄŸurt kabını alırken yüzüne ÅŸefkatle bakıp;
- Senin ismin ne, nereden geliyorsun? diye sordu.

Genç tanıttı kendisini.
- Pekâlâ, hocana selam söyle, buyurdu.

Bu kadarcık görüÅŸüp, geri döndüÄŸünde Evliyalık halleri baÅŸladı o talebede.

İmam-ı Rabbani hazretleri de hayret edip;
- Evladım, sana böyle ne oldu? diye sordu.

O, kendinden geçmiÅŸ halde;
- Bilmiyorum efendim, dedi. Her yerde bir nur görüyorum ki, izah edemiyorum.

Namaz hesabını verirsen

Bir gün de gencin biri sordu bu zata:
- Efendim kıyamette Hesap var değil mi?
- Elbette evladım.

- Peki, nelerden sorulacak acaba efendim?
- Evvela imandan, sonra namazdan.

- Namaz da iman gibi mühim demek ki efendim.
- Elbette. Namaz dinin direÄŸidir evladım. Namaz hesabını veremeyenin diÄŸer hesapları zor geçecek ahirette.