Semerkant’ta Mirza Abdullah diye bir sultan vardı ki, Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri “rahmetullahi aleyh”, onu görmeye gitmiÅŸti bir zaman.

Kapıya çıkan sultanın adamına;
- Sultanı görmek için gelmiÅŸtim, buyurdu.

Ama adam edebsizdi.

Küstah bir tavırla;
- Bizin padiÅŸahımız pervasız biridir, dedi. Öyle kolay deÄŸildir onunla görüÅŸmek.

Sonra küçümser bir eda ile;
- GördüÄŸüm kadarıyla derviÅŸ bir haliniz var. Bir derviÅŸin koca bir sultan ile ne iÅŸi olabilir? deyiverdi.

Ä°smini sildi defterden

Dedi ama Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri gadaba geldi bu sözlerinden.

O edebsiz adama;
- Bana bak! buyurdu. Senin o melikin pervasızsa, onu pervalı biriyle deÄŸiÅŸtiririz. Git, söyle bunu kendisine. Ve bir hafta sonra neler olacağını görün!

Ve kalemini çıkarıp, o melikin ismini eliyle bir duvara yazdı.
Sonra parmağını ağzında ıslatıp sildi o yazdığı ismi.

Oradan TaÅŸkent’e döndü yine.
O gün, büyük korku girdi melikin kalbine.

Aradan bir hafta geçmiÅŸti ki, memleketine bir hükümdar saldırdı birden.
Onu öldürüp, bütün Semerkant’a hakim oldu.

Ä°smi gibi, cismi de silinip gitti o gün.

Cennette namaz var mı?

O devirde, çok namaz kılan ve bundan büyük lezzet alan bir kimse vardı ki, bir gün bu zata gelerek;
- Efendim, Cennette namaz kılmak var mı? diye sordu.

Cevaben;
- Hayır. Orada namaz yoktur, buyurdu. Çünkü Cennet, dünyada yapılan amellerin karşılığının verildiÄŸi yerdir. Amel yeri deÄŸildir orası.

- Keşke olsaydı, dedi adam.
- Neden?

Acı acı içini çekti:
- Âh ah! Namaz kılmadan nasıl durulur orada?