Muhammed Baki Billah hazretleri “rahmetullahi aleyh” çok mütevazı olup, kendini kusurlu görüyordu daima.
Talebesinde kötü bir hâl görseydi, kendinde arardı kusuru.
- Bütün bunlar bizden oluyor. Bizdeki bozukluklar, onlara aksediyor, biz iyi olsaydık, talebemiz de iyi olurdu, buyururdu.
Emr-i marufu da yumuÅŸak yapar, bir gönül yıkmamaya çok dikkat ederdi.
Birini uygunsuz iÅŸ yaparken görse, ona direkt olarak söylemez,
- Bu, doÄŸru deÄŸil, diye ortaya söylerdi.
Onun yanında kimse kimseyi kötüleyemezdi.
Çünkü bilirlerdi böyle ÅŸeylere çok üzüldüÄŸünü.
Hatta kimsenin kalbinden bile geçemezdi böyle ÅŸeyler.
Zira birinin kalbinden geçseydi, hemen anlayıp, bir yoluyla ikaz ederdi onu.
Ä°hlas ne demektir?
Bu zat, ihlastan bahsederdi sık sık.
Bir gün de bazı sevdikleri;
- Ä°hlas nedir efendim? diye sordular bu zata.
Cevabında;
- Ä°hlas, samimiyettir, buyurdu. Yani her iÅŸi, yalnız Allah için yapmaktır. Ä°hlassız amellerden kula fayda gelmez.
Åžöyle özetledi:
- Nice oruç tutanlar vardır ki, o oruçtan kârları açlık ve susuzluk, nice ibadet yapanlar da vardır ki, bundan kârları, sadece yorgunluktur.
Müminin alameti
Bir gün de talebesiyle sohbet ediyordu.
Ancak talebeden birinin suratı asıktı nedense.
Bu hâl, dikkatini çekti mübarek zatın.
Mevzuyu deÄŸiÅŸtirip;
- Çocuklar, müminin alameti güler yüzdür, buyurdu. Münafığın alametiyse çatık kaÅŸ ve asık surattır.
Ve ekledi:
- Elhamdülillah hepimiz mümin olduÄŸumuza göre asık surat yakışmaz bize.
Sonra belli etmeden baktı o talebeye.
O asık suratı gitmiÅŸti çocuÄŸun.
Tatlı bir tebessüm yerleÅŸmiÅŸti onun yerine.
|
