Behaeddin Zekeriyya “rahmetullahi aleyh”, kerametler sahibi bir Veli zattır.

Kalbi, dine hizmet aÅŸkıyle çarpıyor, faydalı bir ÅŸeyler yapmak için fırsat kolluyordu.

Çok zengindi.
Ama bütün varını Ä°slam’a hizmet yolunda dağıttı.

Çünkü mal ve para sevgisinin zerresi yoktu kalbinde.
Bütün servetini hayır için, cömertçe sarfederdi.

Bir gün, bir talebesine;
- Şu odada beşbin dinar olacak, onları bana getir! buyurdu.

Talebe girdi odaya.
Ancak hiç para göremeyip geri geldi ve;
- Orada akçe göremedim, diye arzetti.

Büyük Veli, Elhamdülillah deyip, devam etti dersine.
Yani hiç üzülmedi.

Bir müddet sonra aynı talebe içeri girip;
- Özür dilerim efendim, az önce görmemiÅŸim, deyip, beÅŸbin dinarı uzattı hocasına.

Mübarek zat dinarları alıp, Elhamdülillah dedi yine.

Ve dersine devam etti.
Ancak talebe merak etmiÅŸti.
- Efendim, af edersiniz, önce de ÅŸükrettiniz, ÅŸimdi de. Hikmeti nedir? diye sordu.

Niçin ÅŸükretmeyeyim?

Cevabında;
- Niçin ÅŸükretmeyeyim, buyurdu. Rabbimiz bize iman gibi bir nimet vermiÅŸ. O varken dünyalığın ne kıymeti var.

Ve ekledi:
- Paranın varlığıyla yokluÄŸu, derviÅŸlerin gözünde eÅŸittir. Ellerinden çıkınca üzülmez, ele geçirince de sevinmezler.

Ve daha izah etti:
- Ben de birincide kalbime baktım. Gördüm ki üzüntü yok, ÅŸükrettim. Ä°kinci seferde de kalbime baktım yine. Gördüm ki sevinç yok, yine ÅŸükrettim. Hapsi bu kadar.

Åžöyle bitirdi:
- Bir kul Allah’ı çok seviyorsa, ona göre dünyalığın olmasıyla olmaması hiç fark etmez, anladın mı oÄŸlum?
- Evet hocam, çok iyi anladım.