Alaüddin-i Sabir hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” en büyük talebesi Åžemseddin-i Türki idi.

Bu zat, Kalyar faciasından yedi sene sonra, on kiÅŸiyle birlikte Acühan beldesine geldi.

Maksadı, o on genci, Feridüddin Genc-i Åžeker hazretleriyle tanıştırmaktı.
GörüÅŸüp tanıştılar.

Genc-i Åžeker hazretleri “rahmetullahi aleyh” Åžemsüddin-i Türki’ye;
- Siz gidip Alaüddin Sabir’e teslim olun, buyurdu.

Onlar;
- Peki efendim, deyip Kalyar’a müteveccih yola çıktılar.

Kalyar’a geldiklerinde, Alaüddin-i Sabir hazretleri kendinde deÄŸildi.
Aşk-ı ilahi ile kendini ve her şeyi unutmuştu.

Kendine geldiÄŸinde, Åžemsüddin-i Türki’yi gördü yanıbaşında.

Kendisine sordu:
- Seni, hocam Genc-i Åžeker mi gönderdi?
- Evet efendim, dedi.

Ve öptü elini hürmetle.

Alaüddin Sabir hazretleri, hocasını kastederek;
- Rabbimin güneÅŸi semadadır, benim güneÅŸim ise yerde, buyurdu.

Ardından;
- Ey Åžemsüddin! Kalk, Anber ÅŸehrine git ki, orada müminlerle kâfirler ÅŸu anda harbediyor, buyurdu. Senin yardımınla fetih müyesser olur. Aynı gün ben de ahirete göçerim.

Biz yetim kalırız

Åžemsüddin aÄŸlayarak;
- Efendim! Siz vefat ederseniz, biz yetim kalırız, dedi. Hem o gün yanınızda kimse bulunmazsa, cenaze hizmetinizi kim yapar?

Cevaben;
- Siz yaparsınız, buyurdu. Ama büyüklerin ruhları da size yardım ederler.

Åžemsüddin;
- Peki efendim, deyip ayrıldı.

Kale fethedilince, Kalyar’a döndü yine.
GeldiÄŸinde, Alaüddin-i Sabir hazretleri Rabbine kavuÅŸmuÅŸtu gerçekten.

Cenazesini yıkamak isteyince, gaibten bazı kimselerin bu hizmeti yaptığını gördü. Her iÅŸ kendiliÄŸinden yapılıyor, ama yapanları göremiyordu.