Seyyid Ahmed Bedevi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir talebesi vardı ki, adı Abdül’al idi.

Bu dünyaya geldiÄŸinde, annesi kundakladı onu.
Sonra da, kucağına alıp bağa gitti doğruca.

Kundağı yere koyup, baÅŸladı çalışmaya.
Olacak bu ya, bitişik bağdan bir boğa gelip orada dolaşmaya başladı.

Annesinin haberi yoktu bundan.
Boynuzlu koca boÄŸa, bebeÄŸin yanından geçerken yavrucağın kundak bağı nasıl olduysa boÄŸanın boynuzuna takılıverdi.

Çocuk, boynuz ucunda asılı kalmıştı.
Annesi bu hali uzaktan görünce bayıldı korkudan.

Gaibten bir el

Köy halkı bunu haber alıp, koÅŸtular oraya.
Lakin azgın boÄŸaya yaklaÅŸmak mümkün deÄŸildi.

Zira o, etrafındaki kalabalık insanları görünce daha bir hırçınlaşıyor, kuduruyordu adeta.

Korkudan herkesin soluÄŸu kesilmiÅŸti ki, gaibden bir el uzanıp alıverdi çocuÄŸu boÄŸanın boynuzundan.

Ve yavaşcacık yere koydu.

Aradan yıllar geçti.
Abdül’al büyüyüp delikanlı oldu.

Hatta Ahmed-i Bedevi hazretlerini “rahmetullahi aleyh” tanıyıp, çok sevdi Onu.

En üstün talebesi oldu hatta.
Artık bu büyük Veli’den ayrılmıyor, bu sebeple de uzun müddet uzak kalıyordu evinden.

Niçin üzülüyorsun?

Lakin annesi çok üzülüyordu buna.
Zira özlüyordu oÄŸlunu.

Öyle ki, sitem eder olmuÅŸtu Seyyid hazretlerine.
Lakin belli etmiyordu.

Büyük Veli kalben bunu anlayıp, biriyle ÅŸu haberi gönderdi kendisine:
- Vakta ki bu oÄŸlun kundaklı bebek iken boÄŸanın boynuzuna takılmıştı da, sonra kurtulunca ne kadar çok sevinmiÅŸtin. O gün, onu Allah’ın izniyle oradan biz uzanıp da almış ve ölümden kurtarmıştık.

Ve ilave etti:
- Åžimdi de ahirette Cehennemden kurtulması için uÄŸraşıyoruz. Niçin üzülüyorsun? Sevinmen lazım.

Kadın bu haberi alınca anladı hakikati.
Ve bu zata çok arttı muhabbeti.