Seyyid Ahmed Bedevi “rahmetullahi aleyh”, sülale-i Resulden olup, kerametleri meÅŸhurdur.

Fas’ta dünyaya gelmiÅŸ, yetmiÅŸaltı yaşında Mısır’da vefat etmiÅŸtir.
Büyük bir âlim olup, hem seyyiddir, hem de ÅŸerif.

GençliÄŸinde, babasıyla birlikte Mekke’ye gitti.

Beytullaha yakın bir yerde uyuyordu ki, gaibden bir ses;
“Ey Ahmed! Uyan da Rabbini an! Ä°nsan uyumakla Allah’a yaklaÅŸamaz!” diyordu kendisine.

Kalktı ve abdest aldı.

Uyumak yakışır mı?

Tekrar uyuduğunda, duydu aynı nidayı.
“Ey Ahmed! Uyan ve kalk! Rabbini sevenlere uyumak yakışır mı?” diyordu bu defa da.

Son olarak;
“Ey Ahmed! Yüksek derecelere kavuÅŸmak isteyen, ne uyur, ne de yiyebilir. Sen de nefsinle mücadele et. Zira sen yüksek derecelere ereceksin!” denildi kendisine.

O günden itibaren ilme ve ibadete yöneldi.
Konuşmayıp, halk ile ilgisini azalttı giderek.

Çalıştı, çoÄŸalttı bilgisini.
Öyle bir dereceye çıktı ki, kullara rüÅŸd ve hidayet Ondan yayılır oldu.

Hak âşıkları, Onun bir sohbetini cana safa bilirlerdi.
Hep Allah’ı düÅŸünür, Onu anardı.

Nurlu kalbinde iz yoktu bu dünyadan.

Yüzünü peçe ile gizlerdi

Din ilminde sahili görünmeyen bir denizdi.
Binlerce Veli yetiÅŸtirdi.

Yüzünde öyle heybet vardı ki, bakmaya cesaret edemezdi insanlar.

Bu yüzden, peçe ile gizlerdi yüzünü.
Bu yüzden Bedevi denilmiÅŸtir kendisine.

Önceleri çok cesur ve atılgan bir huya sahipken, sonraları çekildi inzivaya.
Sükutu tercih etti.

İşaret ederek anlatırdı meramı.
Devamlı oruç tutar, bir zeytin tanesiyle yapardı iftar ve sahurunu.

Uzun boylu, heybetli ve buÄŸday benizliydi.
Çok nurlu, sevimliydi.

DoÄŸuÅŸtan sürmeliydi iki gözü.