Mevlana Halid-i BaÄŸdadi “kuddise sirruh” hazretlerinin son günleriydi ki, vasiyet olarak sevdiklerine;
- Size, benim ölümüm gibi musibet gelmez. Ancak sabrı tavsiye ederim. Ölürsem, yüksek sesle ve bağırıp çağırarak aÄŸlamayın ki, bu bana eza verir, buyurdu.
O esnada talebesinden Seyyid Ä°bni Abidin geldi huzuruna.
Edeble bazı fıkhi sualler sorup, cevaplarını aldı ve;
- Bu gece bir rüya gördüm, diye arzetti.
- Hayırdır, ne gördün?
- Osman-ı Zinnureyn vefat etmiÅŸti efendim. Cenazesinde çok büyük kalabalık toplanmıştı. Namazını de ben kıldırdım.
Tabiri ÅŸöyledir ki…
Buyurdu ki:
- Bu rüyanın tabiri ÅŸöyledir ki, yakında ben vefat ederim. Namazımı sen kıldırırsın. Zira ben hazret-i Osman’ın “radıyallahü anh” evladıyım.
Sonra odasına çekilip;
- Ä°çeriye kimse girmesin, buyurdu hizmetçiye.
Aile efradına da;
- Şu anda tauna yakalandım, buyurdu.
Ve o gece benzi sarardı mübarek zatın.
Ölüm alametleri belirmiÅŸti ki;
- Åžimdi artık benden bir ÅŸey istemeyiniz. Zira Rabbimle meÅŸgulüm, buyurdu.
SaÄŸ yanı üzerine, kıbleye karşı yatıp murakabe eyledi.
Ey mutmainne olan nefs!
O anda her azasından, hatta saç tellerinden bile Rabbini zikrettiÄŸi açıkca belli oluyordu.
En son Fecr suresinin en son âyetlerinden okudu ki, mealen; (Ey mutmainne olan nefs! Sen Rabbinden, Rabbin de senden razı olmuÅŸ olarak Cennetime gir) buyuruluyordu.
Ve yükseldi mübarek ruhu ArÅŸ-ı âlâya.
Techiz ve tekfinini yaptılar.
Ve mübarek naşını hanegahtan alarak omuzlarda Emevi Camii’ne götürdüler.
Namazını, talebesinden İbni Abidin hazretleri kıldırdı.
Ve binlerce Müslümanın elleri üzerinde taşınıp, Kasiyun tepesinde defnedildi.
|
