Muhammed bin Ä°smail hazretleri “rahmetullahi aleyh”, devrinin bir tekiydi.
Sırri-yi Sekati hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” talebesi olup dokumacılıkla uÄŸraşır, bunun için Hayrünnessac diye tanınırdı halk arasında.
Çok zaman, Dicle’nin kıyısına gider, orada kendisine has yerde ibadet yapardı.
Bir gün nehir kıyısında ibadet ediyordu ki, bez dokuduÄŸu müÅŸterilerinden biri geldi yanına.
Borcunu ödeyip sordu:
- Efendim, bundan sonraki borcum için geldiÄŸimde sizi bulamazsam, kime vereyim?
Mübarek zat nehri gösterip;
- Beni bulamazsan, şu nehre atıver, buyurdu.
Adam şaşırmadı bu cevaba.
Zira alışıktı böyle ÅŸeylere.
- Peki efendim, deyip gitti.
Bir kaç gün sonra borcunu ödemek için geldi yine o yere.
Fakat yoktu büyük Veli.
Getirdiği parayı nehre atıp gitti.
Az sonra Hayrünnessac geldiÄŸinde, Dicle’nin kıyısı balıklarla doldu birden bire.
Herbirinin ağzında birer para vardı.
Su yüzüne çıkıp, onları teslim ettiler bu Allah dostuna.
Lokmana dikkat et!
Bir gün, sevdiÄŸi bir talebesi;
- Hocam, hallerim iyi değil. Ne yapayım? diye sordu bu zata.
- Lokmana dikkat et, buyurdu. Haram geçmesin boÄŸazından.
Ve ilave etti:
- Bir yemek, gafletle piÅŸer, isteksiz hazırlanırsa, onu yiyenin halleri bozulur. Günaha girmesi kolay olur.
- Neden hocam?
- Çünkü ÅŸeytan ve nefs karışır o yemeÄŸe.
- Ya istekli piÅŸerse efendim?
- O zaman şifa olur. Onu yiyen, zevk alır ibadetinden.
|
