Ebu Muhammed Basri “rahmetullahi aleyh”, Allah adamlarındandır.
Zengindi, ama dünya sevgisini çıkarmıştı kalbinden.

Ä°nsanlar, akın akın sohbetine koÅŸar, O da o Müslümanların kalblerine ilim, hikmet saçardı.

Bir seveni anlatıyor:
Ebu Muhammed ismini iÅŸitince, ziyaret etmek istedim.
Ve aynı gün çıktım yola.

O yere yaklaşınca, pek çok hayvan sürüleriyle karşılaÅŸtım.
Ayrıca hurmalıklar, tarlalar, baÄŸlar ve bahçeler.

İlk rastladığım adama;
- Bu hayvanlar ve bu baÄŸlar kimindir? diye sordum.

Cevabında;
- Hepsi de Ebu Muhammed hazretlerinindir, dedi.

Çok ÅŸaşırdım.
“Bu nasıl bir Veli ki, dünyalığı çok” diye düÅŸündüm içimden.
BildiÄŸime göre, Allah adamlarının malı mülkü olmamalıydı.

Öyle öÄŸrenmiÅŸtim yani.
“Öyle ise bu kiÅŸi Evliya olmamalı” dedim kendi kendime.

Hem bunları düÅŸünüyor, hem de ilerliyordum yollarda.
Bir taraftan da; “Bu kadar yolları boÅŸa geldim” diyordum.

Kapı, çalmadan açıldı

Nihayet ulaştım bu zatın hanegahına.
Henüz kapısını çalmamıştım ki, bir hizmetçi gülümseyerek açtı kapıyı bana.

Ve iltifatlarla aldı beni içeri.
Ebu Muhammed hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” huzuruna çıkınca, elimde olmayarak, meyl etti kalbim ona.

Bana, ismimle hitab edip;
- Ya Ömer! Yol boyunca gördüÄŸün o mal ve mülkler, bende bir emanettir, buyurdu. Onların tamamı bize ait ise de, sevgileri yoktur kalbimizde. Çünkü kalb, Allah içindir ve Ondan baÅŸka ÅŸeylerin bu kalbde yeri olmaz.

Åžöyle devam etti:
- Veliler “rahmetullahi aleyhim”, dine ve insanlara hizmet için dünyalığı alır, ama ellerine geçeni Allah için harcarlar. Zaten bir kalbde az bir dünya sevgisi olsa, o kimseye Hak teâlâyı tanımak nasib olmaz.