Ä°brahim Havvas hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” huzuruna bir gün birisi gelip;
- İmanın esası nedir efendim? diye sordu.

Cevabında;
- Bu, sözle ve anlatmakla olmaz, buyurdu. Bunun cevabı yaÅŸamakla verilir ancak.

Ve ekledi:
- Ben Mekke’ye gidiyorum. Ä°stersen sen de gel. Yolda cevabını öÄŸrenirsin.

Adam;
- Peki geliyorum, dedi.

Ve ikisi birlikte yola çıktılar.

Ben de sizinle geleyim mi?

Yemekleri, gaibden geliyordu her öÄŸün.
Derken önlerine bir çöl çıktı.

Bu çölde ilerlerken karşıdan bir atlı gelip Ä°brahim Havvas hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” önünde durdu.
- Selamün aleyküm.
- Aleyküm selam.

Ä°kisi bir ÅŸeyler konuÅŸtular.
Sonra o atlı geri dönüp hızla uzaklaÅŸtı oradan.

Adamcağız merakla sordu:
- Efendim, bu hâl nedir?
- Bu, sorduğun sualin cevabıdır işte.

- Bağışlayın efendim, hiçbir ÅŸey anlamadım.
- O zat, Hızır aleyhisselamdı. Ben de yanınızda geleyim mi? dedi. Kabul etmedim. O da Peki deyip geri gitti.

Niçin kabul etmediniz?

Adam şaşkın vaziyette sordu:
- Aman efendim, Hızır gibi bir nimeti neden kabul etmediniz ki?
- Eğer kabul etseydim, Rabbime itimadımın azalacağından korktum.

Ve açıkladı:
- Åžöyle ki, Hızır'a güvenerek kalbim rahat olur ve Rabbime tevekkülüm bozulabilirdi. Zira hazret-i Hızır, her imdat isteyene Allah’ın izniyle yetiÅŸip yardım eder ve sıkıntıdan kurtarır, öyle deÄŸil mi?
- Evet efendim.

- Böyle biri yanımızda olunca, Ona güvenir, Allahü teâlâya tevekkül ve baÄŸlılığımız gevÅŸerdi. Bu da Allah’tan baÅŸkasına güvenmek olur ve imanın esasına zarar verirdi. Åžimdi anladın mı?

- Evet efendim, iyi anladım.