Çok soÄŸuk bir günde BiÅŸr-i Hafi hazretleri “rahmetullahi aleyh” üzerine ince birÅŸey giyip dışarı çıkmıştı.
SoÄŸuktan titriyordu.

Bir Müslüman Onu böyle görünce;
- Efendim, bu soÄŸuk havada neden böyle ince giydiniz? diye sordu.

Cevaben;
- Fakirleri hatırladım, buyurdu. Onların halleriyle hallenmek istedim.

Ve ilave etti:
- O garipler üÅŸürken, kalın ÅŸeyler giymek içime sinmedi.

Neyi paylaşırlarmış?

Bir gün de kabristandan geçerken kalb gözüyle bakıp,
Mevtaların toplanmış bir ÅŸey paylaÅŸtıklarını gördü.

Çok merak etti.
Durdu ve;
- Yâ ilahi! Onların neyi paylaÅŸtıklarını bilmek istiyorum, diye niyaz etti.

Kulağına gaibten;
- Merak ettiğin şeyi, kendilerine sor! nidası geldi.

Bu emirle sordu bir mevtaya:
- Böyle neyi paylaşıyorsunuz?

Mevta cevaben;
- Üç gün önce, salih bir zat bir Fatiha okuyup hediye etmiÅŸti bu kabristandakilere, dedi. Onun sevabını paylaÅŸmakla meÅŸgulüz. Üç gün oldu, hâlâ bitiremedik.

Herkesin imanı bir midir?

Bir gün de bazı sevdikleri;
- Efendim, bizim imanımızla Allah dostlarının, Evliya zatların imanı bir midir? diye sordu.

Cevabında;
- Bir deÄŸildir, buyurdu. Onlarınki kâmil imandır. Yani onların imanı, bizimkinden daha nurlu ve parlaktır.

- Neden parlaktır hocam?
- Ä°badetleri çok olduÄŸu için. Yani ibadetle, imanın kendisi deÄŸil, parlaklığı artar. Mesela müminlerin imanı, Peygamberlerin “aleyhimüsselam” imanı gibi olmaz. Peygamberlerin “aleyhimüsselam” imanı, ibadetlerle çok nurlu ve parlak olmuÅŸtur.