Sehl bin Abdullah-ı Tüsteri hazretleri “rahmetullahi aleyh” ölüm hastalığına yakalanmış, son nefeslerini veriyordu ki, talebeleri;
- Efendim, yerinize kimi bırakıyorsunuz? diye sordular.

Mübarek zat gözlerini açıp;
- Åžad-ı dil’e bırakıyorum, buyurdu.

Talebeler şaşkın halde birbirlerine baktılar.
Zira bir kâfirin ismiydi bu.

Gençler; Hocamızın, herhalde aklı gitti diyorlardı.
Çok büyük ÅŸaÅŸkınlık hasıl olmuÅŸ, herkes Onun sözünü, baÅŸka yorumluyordu.

Åžad-ı dil’i çağırınız!

Sesler yükselince;
- Kalkınız, gürültü yapmayınız! Bana Åžad-ı dil'i çağırınız! buyurdu.

Tereddüt ettilerse de, koÅŸup çağırdılar yine de.
Az sonra Şad-ı dil gelip yatağın yanına oturdu.

Büyük Veli, yatağından doÄŸrulup;
- Ey Åžad-ı dil, dünyadan ayrılıyorum. Benden sonra minberime çık ve insanlara sen vaaz et! buyurdu.

O da şaşırdıysa da;
- Peki, dedi cevaben.

O gün, Sehl-i Tüsteri hazretleri göçtü bu alemden.

DediÄŸi gibi oldu

Üç gün sonra ikindi namazında Åžad-ı dil gelip cemaat arasına oturdu.

Başında sorgucu vardı.
Belinde zünnarı.

Bu kâfir kıyafetiyle çıktı minbere.
İnsanlar, kendisine hayret nazarlarıyla bakarken;
- Ey Müslümanlar! Ey Sehl-i Tüsteri’nin kıymetli cemaati! diye seslendi cemaate.

Ve ÅŸöyle devam etti:
- O büyük zat, vaktiyle bana; Ey Åžad-ı dil! Ne zaman aramıza katılacaksın? Ne zaman iman edip zünnarını atacaksın? demiÅŸti. Ä°ÅŸte ey Müslümanlar, o vakit geldi ve ben de sizin gibi Müslümanım, dedi.

Ve başından sorgucunu, belinden zünnarını çıkarıp fırlattı bir kenara.
DediÄŸi olmuÅŸtu mübarek zatın.