Cüneyd-i BaÄŸdadi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” sohbetine devam eden bir kimse, bir ara ÅŸüpheye düÅŸtü bu Veli hakkında.
“Gerçekten Veli midir?” diyordu kendi kendine.
Ve imtihana karar verdi bu Allah dostunu.
Huzuruna gelip Ä°slamiyet’ten bir ÅŸey sordu.
“Bakalım bilecek mi?” diyordu içinden.
Ancak Büyük Veli;
- Bizi imtihan edeceÄŸine, keÅŸke kendini imtihan etseydin, buyurdu. Ancak insan, kendi ayıp ve kusurunu görebilse, baÅŸkasının kusurunu görmeye vakit bulamaz.
Çık git aramızdan!
Ve ekledi:
- Sen bizi imtihan etmekle yolumuzdan ayrıldın. Nereye gideceksen, çık git aramızdan!
O anda, simsiyah oldu adamın yüzü.
Yaptığı hatayı anladıysa da, iÅŸ iÅŸten geçmiÅŸti artık.
Zira kırılmıştı ona o büyük zat.
Bir Allah adamının kalbini kıranın iflah olmayacağını iyi biliyordu halbuki.
Çok piÅŸman olup, tövbe istiÄŸfar etti.
Gidip, Cüneyd-i BaÄŸdadi hazretlerinden af diledi.
O, merhamet edip affedince, simsiyah olan yüzü beyaz oldu yine.
Ruhun gıdası nedir?
Bir gün de sohbetinde;
- Bedenimiz, topraktan yaratıldığı için, onun gıdası topraktan çıkan ÅŸeylerdir, buyurdu. Ama ruh, nurani bir varlıktır. Bedenin gıdasından tad almaz.
Sordular:
- Ruh neden tad alır efendim?
- Manevi ÅŸeylerden.
- Onlar nelerdir efendim?
- Önce iman etmektir mesela. Sonra namazdır, oruçtur, Evliyanın sohbetidir. Sonra Ä°slamiyet’i öÄŸrenmektir. Dahası Kur’an-ı kerim okumaktır. Gıdası verilmezse ruh ölür.
- Ruhun ölmesi ne demektir efendim?
- Kâfir olmasıdır mâzallah.
|
