Cüneyd-i BaÄŸdadi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” cenazesini yıkayan kiÅŸi, bu mübarek zatı çok seviyordu. Hele gözlerine aşıktı. Dünyada edebinden doya doya bakamamıştı. Bu sebeple onun göz kapaklarını aralayıp, o güzel gözlerini son bir defa görmek istedi. Ama muvaffak olamadı.

Zira açmıyordu gözlerini.

O sırada bir ses duydu gaibden:
“Ey kiÅŸi, kendini yorma. O gözler, Allah'ın aÅŸkı ile kapanmıştır ki, Rabbinin didarını görmeden açılmazlar” diyordu.

Mübarek cenazesi yıkandı, kefenlendi.
Ve namazı kılınıp defnedildi.

Sevdiklerinden biri Onu rüyada görüp;
- Münker ve Nekir'e ne cevap verdin? diye sordu.

Rabbin kim, dinin nedir?

Buyurdu ki:
Münker-Nekir melekleri kabrime gelip;
- Rabbin kim, dinin nedir? diye sormaya başladılar.

Onlara cevaben;
Hak teâlâ, kalu-bela'da benim ruhuma;
- Ben sizin Rabbiniz deÄŸil miyim? diye sormuÅŸtu.

Ben de cevap olarak;
- Evet yâ Rabbi, elbette sen bizim Rabbimizsin, demiÅŸtim.

Sonra onlara dönüp;
- Åžimdi, tekrar niçin soruyorsunuz? dedim.

Melekler birbirine bakıp;
- DoÄŸru diyor, dediler.

Ve mezarı terk ettiler.

Dünya için çalışmak

Bir gün, genç biri bu zata gelip;
- Bir ÅŸey sorabilir miyim? dedi.

- Tabii evladım, sor, buyurdu.

Delikanlı sordu:
- Dünya için çalışmak günah mıdır efendim?
- Hayır. Bilakis helal lokma yemek için çalışmak ibadettir.

Delikanlı şaşırdı:
- Dünya malı kötü deÄŸil mi yani efendim?
- Hayır, mal kötü deÄŸildir.

- Kötü olan nedir peki efendim?
- Kötü olan, mal sevgisini kalbe sokmaktır evladım.