Abdülkadir-i Geylani hazretleri “rahmetullahi aleyh” hem seyyiddir, hem de ÅŸerif.
Doksanbir yaÅŸlarında, BaÄŸdat’ta vefat etti.
Dünyaya geldiÄŸinde babası altmış yaşındaydı.
Annesi de yaşlanmıştı.
Ä°kisi de Evliyadan olup Resulullahın “aleyhisselam” evlatları idiler.
DoÄŸmadan bir gün önce, babası bir rüya gördü.
Åžöyle ki, Peygamber efendimiz “aleyhisselam” kendisine;
- Hak teâlâ sana bir erkek evlat verecek. O, benim evladımdır ve derecesi çok yüksek olacaktır, buyurdu.
Gerçekten de bir oÄŸulları oldu.
Adını Abdülkadir koydular.
Ä°lk gün süt emmedi
O gün Ramazan-ı ÅŸerifin ilk günüydü.
AkÅŸama kadar, hiç süt emmedi.
Ä°kinci gün de öyle geçti.
Ramazan-ı ÅŸerifin sonuna kadar, otuz gün, hiç emmeyip, oruç tuttu.
Ä°kinci sene de böyle oldu.
Hatta Ramazan’ın ilk günü hava bulutlu olduÄŸundan gök yüzünde hilali göremeyip, Ramazan’ın baÅŸladığında ÅŸüphe edince, bu hanıma gelip sordular.
Annesinin sütünü emmemiÅŸse, Ramazan’ın ilk günü olduÄŸunu anlayacaklardı.
Kadıncağız;
- O gün hiç emmedi, dedi.
Ramazan olduÄŸunu bildiler böylece.
Niyet çok mühim
Bu zat, bir gün sevdiklerine;
- Ahirette, ne yaptın? deÄŸil, Ne niyetle yaptın? diye sorulacak, buyurdu. Öyleyse iÅŸlerimizi niçin yaptığımıza dikkat edelim. Ä°nsanlar için mi yapıyoruz, Allah için mi?
Sordular:
- Ä°nsanlar için yaptıysak efendim?
- O zaman işimiz insanlara bırakılır.
- Ya Allah için yaparsak?
- Allah için yapanlar, kurtulur ahirette.
|
