Abdülkahir Sühreverdi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” ziyaretine üç yahudi ile üç hıristiyan geldi bir gün.

Onlara süt ikram edip;
- “Yâ Rabbi, bunlara hidayet nasib eyle” diye dua etti içinden.

O sütten, bir yudum içenin kalbi deÄŸiÅŸti.
Birer birer kelime-i ÅŸehadeti okuyup Müslüman oldular.

Kendileri de anlamadı ne olduğunu.
Bir dakika içinde sonsuz Cehennemden kurtulmuÅŸlardı.

Et diyor ki, ben leÅŸim

Biri de ÅŸöyle anlatıyor:

Bir gün Abdülkahir Sühreverdi hazretleriyle çarşıda dolaşıyorduk.
Derken bir kasap dükkanının önünden geçiyorduk ki, mübarek zat durdu birden.

Bana dükkandaki bir eti göstererek;
- Åžu eti görüyor musun? dedi.

- Evet, görüyorum.
- O et bana, “Ben leÅŸim” diyor.

O sırada kasap dışarı çıkmıştı ki, duydu bu konuÅŸmaları.
Üzüntüsünden bayılıp düÅŸtü.

Ayılınca;
- Evet, o et gerçekten leÅŸti, dedi.
Yani Besmelesiz kesilmiÅŸti hayvan.

Sonra bu zata dönerek;
- Tövbe ediyorum ve bir daha böyle bir ÅŸey yapmayacağıma söz veriyorum, dedi.

Nasıl başardınız?

Bir gün de;
- Nasıl muvaffak oldunuz? diye sordular bu zata.
- Bir hadis-i şerife yapışmak suretiyle, buyurdu.

- O hangi hadis-i ÅŸerif efendim?
- Helekel müsevvifun buyurdu.

Ve ekledi:
- Yani Peygamberimiz “aleyhisselam”; “Ä°yi iÅŸleri sonraya bırakanlar ziyan etti” buyuruyor. Ben bu hadis-i ÅŸerife uyarak bugünün iÅŸini yarına bırakmadım.