Seyyid Abdülkadir-i Geylani “kuddise sirruh” hazretleri, Evliyanın en büyüklerindendir.
Bütün ilimleri bitirince Resulullah efendimizi “aleyhisselam” gördü rüyasında.

Efendimiz “aleyhisselam”, Onun aÄŸzını mübarek eliyle sıvazlayıp;
- Ey oÄŸlum, Allah’ın kullarını hikmetli sözlerinle irÅŸad et! buyurdu.

Bu emir üzerine sohbete baÅŸladı.

Sözlerini yazmak için dörtyüz kiÅŸi hazır bulunurdu yanında.
İzdihamdan birbirlerinin sırtında yazarlardı.

Katı kalbli biri Onu görseydi, korkuya kapılır, kalbi yumuÅŸardı hemen.
Onun yüzünü gören, Allahü teâlâyı hatırlardı.

Camiye giderken, halk yollara dökülüp, yüzünü görmek için beklerlerdi.
Dergahında her gün binlerce kiÅŸi yemek yerdi.

Hizmetçi, her gün kapıya çıkıp;
- Yemek isteyen yok mu? Yatmak isteyen yok mu? diye bağırırdı.

Evinin ihtiyacı için, çarşıya bizzat kendi çıkar, aldıklarını elinde taşıyıp evine getirirdi.

Hızır “aleyhisselam”, ziyaretine gelirdi.
Hatta melekler bile gökten yere iner, sohbetini zevkle dinlerlerdi.

Meydanlar dar geldi

Ä°lk defa vaaz ettiÄŸinde, yanında birkaç kiÅŸi vardı dinleyen.
Ama sonra arttı.

Öyle ki, cemaat mescide sığmaz oldu.
BaÄŸdat'ın en büyük camiinde vaaz etti bu defa.
Orası da dar geldi.

Sonra, büyük bir meydanda, Onun için vaaz kürsüsü koydular
İnsanlar, geceleri bile elde kandilleriyle gelir, can kulağıyla dinlerlerdi.
Meydan da dar geldi.

Bu defa büyük bir tepenin üzerine kürsü kurdular.
Ä°nsanlar, akın akın oraya toplanır, büyük bir zevkle dinlerlerdi.

Allah ve Resulü bilir

Bir gün edebten sordular bu mübarek zata.
- Eshab-ı kiram aleyhimürrıdvan, Resulullaha “aleyhisselam” karşı fevkalade edebliydiler, buyurdu.

Ve misal verdi:
- Mesela huzurunda lüzumsuz konuÅŸmaz, bir fikir beyan etmezlerdi. Hatta bir defasında, (Bugün, günlerden ne?) diye sormuÅŸtu Efendimiz “aleyhisselam”.

Bunu dahi söylemekten çekindiler.
Cemaat merak etti:

- Peki ne dediler?
- Allah ve Resulü daha iyi bilir, dediler.