Bir gün sevdiÄŸi bir genç, Cafer-i Huldi “rahmetullahi aleyh” hazretlerine;
- Efendim, dünyadan iman ile gitmek için ne yapmak lazımdır? diye sordu.

Cevaben;
- Son nefeste Allah demelidir, buyurdu. Yani son söz, Allah olmalıdır.

Delikanlı;
- Peki efendim, dedi.

Ve ayrıldı.
Delikanlı birkaç adım gitmiÅŸti ki, seslendi arkasından:

- Peki anladın mı dediğimi?
- Evet efendim. Ä°manla gidebilmek için son söz Allah olmalıdır.

- Peki ne zaman Allah diyeceksin oÄŸlum?
- Son nefeste diyeceÄŸim efendim.

- Peki, son nefes ne zamandır?
- Bilmem, Allah bilir efendim.

- Åžu anda da gelebilir mi yani efendim?
- Elbette efendim.

- Evladım, Son nefes belli deÄŸil diyorsun. Öyleyse ÅŸimdiden Allah desene. Niçin son nefesi bekliyorsun?
- Ama ben henüz gencim efendim.

- Ecel, genç ihtiyar tanır mı oÄŸlum? Ecel, bazen öyle ani gelir ki, bir kez Allah demeye fırsat bulamazsın belki.

- Ne yapayım öyleyse hocam?
- Şimdiden başla Allah demeye. Zira ilerde başka zamanın olmaz belki.

Nasıl başardınız?

Bir gün de;
- Nasıl muvaffak oldunuz? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- Bir hadis-i şerife yapışarak, buyurdu.

- O hangi hadis-i ÅŸerif efendim?
- Helekel müsevvifun buyurdu.

Ve ekledi:
- Yani Peygamberimiz “aleyhisselam”; “Ä°yi iÅŸleri sonraya bırakanlar ziyan etti” buyuruyor. Ben bu hadis-i ÅŸerife uyarak bugünün iÅŸini yarına bırakmadım.