Bir gün, Gavs-ül azam Seyyid Abdülkadir-i Geylani hazretleri “rahmetullahi aleyh”, pek fazla susamıştı.
Ama içecek su yoktu.
Zira çölün ortasındaydı o anda.
Hak teâlâ Ona bir bulut gönderdi ve ondan bir yaÄŸmur boÅŸandı ki, sormayın.
Kana kana içip ferahladı mübarek zat.
O sırada, bir ışık peyda oldu bulutta.
Ä°çinde bir de suret gibi bir ÅŸey gördü hatta.
Ve bir ses.
Kendisine hitaben;
- “Ey Abdülkadir! Ben, senin halikınım. Bütün haram ÅŸeyleri, sana helal kıldım!” diyordu.
Bunu iÅŸitince;
- Kezzebte ya kezzab! buyurdu hiddetle.
Yani yalan söylüyorsun ey yalancı! buyurdu.
Zira kendisine hitab eden, şeytandı.
Şeytanı nasıl bildin?
Åžeytan bu defa;
- Ey Abdülkadir! Sana, benim vesvesem hiç tesir etmedi. Halbuki ben bu yolla, nice tasavvuf ehlini aldatıp, doÄŸru yoldan çıkarmıştım, dedi.
OÄŸlu, merak edip;
- Babacığım, onun şeytan olduğunu nasıl bildin? diye sordu.
Cevaben;
- Gayet kolay, buyurdu.
- Nasıl kolay babacığım?
- Evladım, o melun bana; Ey Abdülkadir! Her günahı sana helal kıldım dedi. Halbuki Resulullah efendimiz “aleyhisselam” her haramdan kaçmıştı. Allahü teâlâ haramı Ona bile helal kılmazken bana helal kılar mı? Ä°ÅŸte bundan anladım.
En büyük düÅŸman
Bir gün de sohbetinde;
- Ä°nsanın en büyük düÅŸmanı, kendisidir, buyurdu.
Dinleyenler şaşırdılar:
- Ä°nsanın düÅŸmanı kendisi midir efendim?
- Evet. Herkes düÅŸmanı dışarıda arar. Halbuki insanın içinde öyle bir düÅŸman var ki, bütün düÅŸmanlar, onun yanında hiç kalır. O da kendi nefsidir.
|
