Ebül Hüseyin Nuri hazretleri “rahmetullahi aleyh”, büyük Velilerdendir.

Sözü ve nasihati öyle tesirliydi ki, bir defa dinleyen, hidayete kavuÅŸurdu.
Ama iyilerin düÅŸmanı çok olur.
Bazı hasetçiler, zamanın sultanına ÅŸikâyet ettiler bu Hak dostunu.

Ä°nsanları yoldan çıkarıyor dediler.
Devlet için tehlikelidir iftirasını attılar.

Åžikâyetler çoÄŸalınca, sultan da ÅŸüphelendi durumdan.
Kadıyı çağırıp;
- Bu zatı araştır! dedi.

Maksadı, bu söylentilerin doÄŸru olup olmadığını araÅŸtırmaktı.

Hayran oldu kendisine

Kadı, bu büyük zatı mahkemeye çağırıp bazı sualler sordu kendisine.
Aldığı cevaplardan, çok etkilendi.

Hayran oldu kendisine.

Hükümdarın huzuruna çıkarak;
- Sultanım, bu zat eÄŸer kötü biriyse, o zaman yer yüzünde iyi bir kimse yoktur, dedi. Bu kiÅŸi, yüzünü dünyadan ahirete çevirmiÅŸ. Tek düÅŸüncesi, ölümden sonrasıdır. Kendini Allah’a vermiÅŸ, dünya mevki ve makamı hatırına bile gelmez.

Ve ekledi:
- Böyle din adamından, devlete zarar gelmez.

Bir arzun var mı?

Hükümdar, bu sözleri dinleyince yanına davet etti bu büyük Veli’yi.
Kendisiyle konuşunca, hak verdi kadıya ve;
- Bir arzunuz var mı efendim? diye sordu kendisine.

Büyük Veli cevaben;
- Arzum ÅŸudur ki, beni unutun, buyurdu. Zira benim, dünya adamlarıyla iÅŸim olmaz. Siz, bir hükümdarsınız, mevki ve makamınız var. Ben ise dünyada soÄŸumuÅŸ ve ahiret hazırlığı içinde olan bir kimseyim.

Åžöyle bitirdi:
- Benim iÅŸim, yalnız Allah iledir. Aciz kullarla hiç iÅŸim yoktur. Onun için ey sultan, ne sen beni görmüÅŸ ol, ne de ben seni.

Hükümdar, iyice ikna oldu.
Hürmet ve izzetle uÄŸurladı kendisini.