Allah dostlarından Hubeyret-ül Basri hazretleri "rahmetullahi aleyh", gayri Müslimlerin çoÄŸunlukta olduÄŸu bir köye gelmiÅŸti bir gün.

Kalabalık bir grup onu karşıladılar.
Bu zat başladı ağlamaya.

- Niçin aÄŸlıyorsunuz efendim? dediler.
- Siz günahlarımı bilmiyor, beni karşılıyorsunuz, ben günahlarıma aÄŸlıyorum, buyurdu.

- Allahü teâlâ affeder, bilmiyor musun?
- Evet biliyorum.

- Öyleyse efendim?
- Evet, Allahü teâlânın merhameti çoktur, affeder. Ama unutmayın ki, azabı da ÅŸiddetlidir. Bu azabtan kurtulmaya elimde senedim yoktur.

Bunun için aÄŸlıyorum

Ve ilave etti:
- Kur’an-ı keriminde mealen; “Ä°nsanların bir çoÄŸu, Cehennemde yanacaktır” buyuruluyor. Bilmiyorum ki ben de onlara dahil miyim?

Ve ekledi:
- Bir kısmı da, Cennete girecekler, ama ona girmek için de elimde beratım yoktur. Velhasıl Cennete mi girerim, yoksa Cehenneme mi? Henüz belli deÄŸilken, aÄŸlamamak elde mi? Ä°ÅŸte bu sebepten aÄŸlıyorum.

Ve özetledi:
- Dünyada aÄŸlamayan, ahirette aÄŸlar.

Eyvah! deyip bayıldı

Bu defa;
- Ya Hübeyr, sen böyle dersen, baÅŸkalarına nasıl yol gösteriyorsun? dediler.

Bunu iÅŸitince, “Eyvah!” dedi.
Ve yıkılıp yere düÅŸtü kederinden.

Bayılmıştı.
İnsanlar etrafında toplandılar.

O sırada, gaibten;
- Ey Hübeyre! Biz seni dost edindik. Ölünce, ebediyyen Cennette olacaksın! diye bir ses iÅŸitildi.

Üçyüzden fazla kâfir, iÅŸitti bu sesi,
Çok duygulandılar.

Ve imanla ÅŸereflendi hepsi.