Seyyid Ebül Vefa hazretleri “rahmetullahi aleyh”, henüz sekiz on yaÅŸlarına girmiÅŸti ki, tenhalarda ibadet ederdi Rabbine.

O devrin âlimlerinden Åženbeki hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bu çocuÄŸun üstün hasletlerini duydu.

Ve arayıp, ormanlık bir bölgede ibadet ederken buldu kendisini.
Yanında bir aslanla bir köpek oynuyorlardı.

Çok ÅŸaşırdı bu hale.
Arkasından yaklaşıp, selam verdi.
O, hiç dönüp bakmadan, cevap verdi selamına.

Sana bir şey soracağım

Åženbeki hazretleri;
- Sana bir ÅŸey soracağım, dedi. Åžu iki hayvan, birbirlerine düÅŸman iken nasıl oluyor da oynuyorlar?

Ebül Vefa hazretleri;
- Hak teâlâ, kalbimi temizledi. O zaman aslan ile köpeÄŸimin dost olduklarını gördüm, dedi.

Şenbeki hazretleri bu cevabı beğenip;
- Evladım, seninle sohbet etmek istiyorum, buyurdu.
- Olabilir. Annemden izin alıp geleyim, dedi.

Bir koşu izin alıp geldi o yere.
Sözünü yerine getirmiÅŸti.

Åženbeki hazretleri, sözünde durduÄŸunu görünce;
- Merhaba Ebül Vefa! dedi.

Ondan sonra künyesi, Ebül Vefa olarak kaldı.

Cennete girebilmek için

Bir gün, talebelerine;
- Ahirette Cennete girip sonsuz saadete kavuÅŸmak için ne lazım, biliyor musunuz? diye sordu.

Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Bunun için ahirete imanla gitmek lazım. Ama bu, o kadar kolay deÄŸil çocuklar.

- Neden efendim?
- Çünkü bu dünyada pervasızca günah iÅŸlenir, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına ehemmiyet verilmezse, son nefeste imanla gitmek çok güç olur.