Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında bir adam iÅŸitti bu büyük Veli’nin ismini.

Görmeden sevdi kendisini.
Ve ziyaretine gitti hemen.

O esnada büyük zat, bir camide nasihat ediyordu bazı ilim ehli zevata.
O da içeri girip ön safta bir yere oturdu.

Dinledikçe muhabbeti çoÄŸaldı bu Veli’ye.
Zira çetin sualler soruyorlar, O da tatminkâr ve doyurucu cevaplar veriyordu her birine.

Hayran kaldı ilmine.
Kendi kendine; “Ä°yi ki gelmiÅŸim” diyordu.

Yeter artık, yormayın

Ancak âlimler, bıkmadan, usanmadan sorunca, onlara dönerek;
- Yeter artık, dedi. Ne kadar fazla soruyorsunuz. Yormayın mübarek zatı.

Ama Seyyid hazretleri, o kimseye,
- Hayır hayır, mani olma! buyurdu. Ben saÄŸken sorsunlar, bu dünya fanidir çünkü.

O, “Bu dünya fanidir” deyince, heyecana kapıldı bütün cemaat.
Ceryana tutulmuÅŸ gibi.

Kimi bayılıp düÅŸtü.
Ayılınca kalb gözleri açılmıştı bir çoÄŸunun.

Evliya olmuşlardı yani.