Seyyid Ebül Vefa hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” Ebül Kays adında tüccar bir talebesi vardı.

Bu kiÅŸi, bu büyük zatın sadece ismini duyduÄŸu ama kendisini henüz görmediÄŸi günlerde gemiyle mal getiriyordu.

Derken fırtına çıktı denizde.
Ve gemi suya gömüldü.

Kendi de aynı gemideydi.
Bir tahtaya tutunup, zor çıktı kıyıya.

Ama mal ve para namına hiçbir ÅŸeyi kalmamıştı adamcağızın.
Ä°yi de alacaklılar, üzüyordu kendisini.

Hiç anlayış göstermeyip;
- Biz anlamayız, alacağımızı istiyoruz, diyorlardı.

Onlara laf anlatamayınca çıktı bir gün evden, vurdu daÄŸlara.
Acıkınca, ot yedi çaresiz.

Fakat olacak bu ya, bir gün daÄŸlarda gezerken, alacaklılarından bir kafile kervanla oradan geçiyordu.

Bunu tanıyıp yakaladılar.

YetiÅŸ ya Ebül Vefa!

Sonra tehdit edip;
- Borcunu öde, yoksa piÅŸman olursun! dediler.

Adam çaresizdi.
Gözlerini kapayıp, Allah’a sığınarak;
- YetiÅŸ ya Ebül Vefa! diye feryat etti.

Gerçi tanımıyordu kendisini.
Ä°smini iÅŸitmiÅŸti sadece.

Gözlerini açınca, nurlu bir zatı gördü yanında.

Sordu hemen:
- Siz kimsiniz efendim?
- Bana Ebül Vefa derler. Ne kadar borcun var bunlara?

- Bin dinar efendim.
- Pekâlâ, al sana bin dinar. Öde bütün borçlarını.

Sonra bin dinar daha verdi:
- Bunu da sermaye yaparsın.

Adam sevinçle elini öpecekti ki, göremedi kendisini.
Çoktan kaybolmuÅŸtu gözden.