Adiyy bin Müsafir hazretleri “rahmetullahi aleyh”, sevdiÄŸi bir kimse ile uzun bir sefere çıkmıştı.

Bir çeÅŸmenin başında mola verdiler.
Orada oturan hem a’ma, hem de kötürüm bir genç dikkatlerini çekti.

Adiyy bin Müsafir hazretlerinin yanındaki kimse acıdı bu gence.
“Bu Veli zat, ÅŸu gence bir dua etse, bi-iznillah sıhhate kavuÅŸur” diye geçirdi içinden.

Adiyy hazretleri “rahmetullahi aleyh” ona dönüp;
- Ederim, ama bir ÅŸartla, buyurdu.

O kimse mahcup olmuÅŸtu.
- Şartınız nedir efendim?

- Kimseye söylemeyeceksin.
- BaÅŸ üstüne efendim, söylemem.

Büyük Veli iki rekat namaz kılıp dua etti.
Sonra kalkıp, mübarek eliyle sıvazladı o gencin vücudunu ve;
- Haydi Allah’ın izniyle kalk! buyurdu.

Genç fırladı ayaÄŸa.
Sapa sağlamdı artık.

Gözleri açılmış, ayaklarına can gelmiÅŸti.
Bir anda kurtulmuÅŸtu dertlerinden.

Allah kulunu severse

Bir gün de;
- Efendim, Allah’ın bir kulu sevdiÄŸi nasıl belli olur? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- Kendini sevmemesiyle belli olur, buyurdu.

Ve izah etti:
- Ä°nsanın ilmi arttıkça kendinden soÄŸuyup Allahü teâlâya olan sevgisi artar. Allah’a olan sevgisi arttıkça da kendinden soÄŸuması artar. Hatta git gide tiksinir kendinden, nefret eder, iÄŸrenir.

- Bu hâl iyi midir yani?
- Elbette. Bu hale kavuÅŸmak, Allahü teâlânın ihsanı ve o kulu sevdiÄŸinin alametidir.