Seyyid Ebül Vefa hazretlerini “rahmetullahi aleyh” bazı çekemeyenler, zamanın sultanına ÅŸikâyet ettiler kendisini.
- Sultanım, bu kiÅŸi sizi rakib görüyor kendisine. Niyeti kötü. Ona tâbi olan binlerce insan var.

Ayrıca;
- Herkese de Sultanlık benim hakkım diyormuş, dediler.

Sultan;
- Onu alıp huzuruma getir! diye emretti bir adamına.

Ebül Vefa hazretleri “rahmetullahi aleyh”, o gelen kimse ile, BaÄŸdat’a doÄŸru yola çıktı.

Ama yalnız değildi bu yolculukta.
Kendisine onbin kiÅŸi refakat ediyordu.

Derken gemiye binmek icab etti.

Gemimiz ücretlidir

Gemici, Ebül Vefa ismini duymuÅŸ, fakat gerçekten Veli midir, deÄŸil mi, öÄŸrenmek istiyordu.

- Ey seyyid! Gemimiz ücretlidir, dedi.
Altın dolu bir kese verdiler bu gemiciye.

Ama kabul etmedi.
- KardeÅŸim, ücretse, iÅŸte altın. Almadığına göre, peki ne istiyorsun?
- Efendim, mahÅŸer gününde Sırattan selametle geçeceÄŸime dair bana kefil olursanız, sizi gemiye alırım.

Ebül Vefa hazretleri, bir miktar tefekkür edip;
- Ä°nÅŸallah selametle geçersin, buyurdu.
- Bunun için bir delil istiyorum.

Tamam, binebilirsiniz

Mübarek zat, gemicinin yüzüne bir defa nazar etti.
O nazarla gemici Allah deyip, kaybetti kendisini.

Ayılınca,
- Tamam, dedi. Hepiniz binebilirsiniz gemiye

- Niçin kabul ettin? dediler.
- Kendimden geçtiÄŸimde, kendimi Sırat köprüsünde buldum, dedi. Ä°nsanlar, güruh güruh Sıratta yürüyordu. Ama pek azı geçiyor, çoÄŸu Cehenneme yuvarlanıyordu.

Ve ekledi:
- Ne yapacağım? diye düÅŸünürken, Ebül Vefa hazretleri geldi yanıma. Elime yapıştı ve birlikte ÅŸimÅŸek gibi geçtik Sıratı. Adeta uçarak.