Seyyid Ebül Vefa hazretleri “rahmetullahi aleyh”, henüz iki aylık iken Ramazan gelmiÅŸti.

Gündüzleri hiç süt emmiyordu annesinden.
Yürüyecek bir yaÅŸa gelmiÅŸti ki, annesiyle birlikte bir yolculuÄŸa çıktılar.

Bir bostanın yanından geçerken, Ebül Vefa hazretleri annesine dönüp;
- Anneciğim, burayı tanıdın mı? diye sordu.
- Tanımadım, deyince hatırlattı:

- Anneciğim, hani siz bir seferde yorulup, bir bostanın yanında mola vermiştiniz, hatırladın mı?

Kadıncağız hatırladı o zaman.
- Evet evet hatırladım.

- Yolculardan bazısı, bu bostandan kavun çalıp kestiler. Ve herkese dağıtıp sana da bir dilim verdiler.
- Evet oÄŸlum.

- Sen o kavunun çalındığını bilmediÄŸin için yedin ve yer yemez ÅŸiddetli bir aÄŸrı duydun karnında.
- Evet.

- İşte o ağrıyı ben vermiştim sana. Zira haram lokma girmişti boğazına.

Senden süt emmezdim

Åžöyle devam etti:
Sonra ben, iki aylık bebek idim ki, Ramazan’da gündüzleri hiç süt emmezdim anneciÄŸim.

Annesi tasdik etti:
- Evet yavrum.

- Sen, benim hasta olduÄŸumu zannedip, üzülüyordun. Ama akÅŸamları süt emince seviniyordun.

Annesi hayretle;
- Evet ama sen bunları nasıl biliyorsun? dedi. Ben bile zor hatırlıyorum.

O, cevaben;
- Rabbimiz bildirdi anneciÄŸim, dedi. Zira cenâb-ı Hakkın her ÅŸeye gücü yeter.