Seyyid Ebül Vefa hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir köye uÄŸramıştı.

Köylülerden biri yanına gelerek;
- Efendim, bu köyde âlim bir zat var, herkes onu çok sever ve saygı duyarlar, dedi.

Ve ekledi:
- O benim babamdır ve çok hastadır ÅŸu anda. AyaÄŸa kalkamıyor. Bir ziyaret etseniz kendisini.

Büyük Veli kabul edip vardı hastanın yanına.
Biraz konuşunca, bozuk bir itikada saplanmış olduğunu anladı.

Sordu kendisine:
- Åžifa bulursan, bu bozuk itikattan dönecek misin?
- Evet döneceÄŸim.

Namaz kılıp, dua etti

Ebül Vefa hazretleri “rahmetullahi aleyh” memnun oldu.
Kalktı ve iki rekat namaz kılıp ÅŸifa bulması için dua etti.

Sonra da ihtiyarın kolundan tutarak;
- Haydi, Allah’ın izniyle ayaÄŸa kalk! buyurdu.

Hiç hastalığı yokmuÅŸ gibi ayaÄŸa fırladı yaÅŸlı adam.
SapsaÄŸlam olmuÅŸtu.

Hazret-i Ebül Vefa;
- Az önceki sözünde durmazsan, bu hastalık tekrar gelir sana, haberin olsun, buyurdu.

Sözünde durmamıştı

Ve ayrıldı o evden.
Aradan birkaç sene geçti.

Yine aynı köyden gelip çağırdılar bu büyük Veli’yi.
Zira adam sözünde durmamıştı.

Ve tekrar yakalanmıştı aynı hastalığa.
Ancak Ebül Vefa hazretleri “rahmetullahi aleyh” gitmedi bu defa.

- Ben ona söylemiÅŸtim, buyurdu. Demek ki, o kendi zararına razı olmuÅŸ. Böyleleri merhamete lâyık deÄŸildir.

Ve ekledi:
- Veli’nin attığı ok, çıkınca geri dönmez.