Ä°mam-ı azam Ebu Hanife hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında bir dehri vardı ki, bu dünya, böyle gelmiÅŸ böyle gider diyor, hâÅŸâ Allah yok diye iddia ediyordu.

Bir gün de Kûfe ÅŸehrine geldi.
Bu bozuk fikrini burada da yaymak istediyse de, halk bunun kâfir olduÄŸunu anlayıp, rezil etmek istediler.

Kendisine;
- Burada, bir âlim var. Sen bu saçmalarını ona söyle, bakalım ne cevap verecek? dediler.

Dehri kabul etti.
Numan bin Sabit, on yaşındaydı henüz.
Münazara için yer ve zaman tayin edildi.
O gün, dehri gelip baÅŸladı beklemeye.

Niçin beni beklettin?

Ancak küçük Numan bilerek biraz geç kalınca, dehri sinirlendi.

- Niçin beni beklettin, nerde kaldın?
- Köprüden geçip gelecektim. Ama sel yıkmış köprüyü, onun için geciktim.

- Ey çocuk, köprü yıkılmış diyorsun, o zaman nasıl geldin?
- Kayıkla geldim.

- O nehirde kayık yok ki.
- Evet yoktu. Ama bazı aÄŸaçlar kendi kendilerine yıkıldılar, biçilip yontularak birbirlerine eklendiler.

Ä°manla ÅŸereflendi

Dehri, alaylı alaylı güldü:
- E, sonra?
- Sonra o aÄŸaçlar kendi kendilerine bir güzel kayık oldu.

- Ey akılsız çocuk! AÄŸaçlar, ustasız kayık oldu, diyorsun. Bu söze deliler bile güler.

Küçük Numan taşı gediÄŸine koydu:
- Åžu koskoca kâinat, senin aklına göre ustasız, kendi kendine oluyor da,
bizim kayık niçin olmasın, ne var bunda?

Dehri şaşırdı.
Cevap veremedi.
Çok mahcup olmuÅŸtu.