Ä°mam-ı azam Ebu Hanife hazretleri “rahmetullahi aleyh”, ticaretle iÅŸtigal ederdi.
Zengin olduÄŸu gibi, cömertti de.
Ve asla emanete hıyanet etmezdi.
Allah korkusu ile ve takva üzere yapardı her iÅŸini.
Kârının az bir kısmı ÅŸüpheli olsaydı, tamamını fukaraya verirdi o kazancın.
Talebesinin her türlü ihtiyacını da kendi temin ederdi.
Ayrıca onlara para verip;
- Bu nimetler, benim deÄŸil, Rabbimden bende emanettir. Yani benim size verdiÄŸim bu ÅŸeyler, Rabbimizin benimle size gönderdiÄŸi sizin rızkınızdır, buyururdu.
Onlar da, maddi bakımdan rahat olunca gece gündüz ilme çalışırlardı.
Elhamdülillah!
Bir gün, talebesine ders veriyordu ki, bir kimse yanına gelerek;
- Efendim, sizin malı götüren gemi fırtınaya tutulmuÅŸ ve içindeki mallarla birlikte batmış, dedi.
Hazret-i Ä°mam bunu iÅŸitince bir iki saniye durup;
- Elhamdülillah! dedi.
Ve devam etti dersine.
Biraz sonra, aynı adam yine gelerek;
- Özür dilerim efendim. Batan gemi size ait deÄŸil, baÅŸka bir gemiymiÅŸ, dedi.
Hazret-i Ä°mam, yine bir iki saniye durup,
- Elhamdülillah! dedi.
Hikmeti ne acaba?
Ancak talebenin dikkatini çekmiÅŸti bu hâl.
Zira her iki habere de Elhamdülillah demiÅŸti büyük Ä°mam.
Talebeden biri;
- Efendim, geminin battığını duyunca da Elhamdülillah dediniz, batmamış olduÄŸunu öÄŸrenince de, hikmetini anlamadık, diye arzetti.
Buyurdu ki;
- Ä°lk haberde, üzüntü var mı diye kalbime baktım. Olmadığını görünce ÅŸükrettim Rabbime. Ä°kinci haberde de, sevinç var mı diye kalbime baktım. Olmadığını görünce yine ÅŸükrettim.
|
