Adiyy bin Müsafir hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir sohbetinde;
- Kim ölüme hazırsa, öldüÄŸünde, kabri Cennet bahçesi olur, buyurdu.
Kim de ölümü hiç hatırlamıyorsa, Cehennemden bir çukur olur onun mezarı da.

Åžöyle devam etti:
- Ey insanoÄŸlu! Biri sana; Ne mübareksin dese, baÅŸkası da, tam aksini söylese, birinci sözden daha çok hoÅŸlanıyorsan, bil ki, kötü bir kiÅŸisin, aklını başına al. Çünkü iyi insan, kendini iyi bilmez, her iÅŸini kusurlu, noksan ve bozuk görür.

Derin bir nefes aldı.
- Hatta o, aynaya baktığında, kendinden iÄŸrenir ve kendini her müminden fena bilir.

- Kötü insan nasıl olur efendim? dediler.
- Kötü olan kul, kendini daima iyi görür, günahına aldırmaz, amellerini beÄŸenir. Bir kimse onu övse, sevinir, memnun olur.

Ben demek, bid'attir

Bir gün, mahalleden birkaç kiÅŸiyle sohbet ederken buyurdu ki:
- KardeÅŸlerim, Ben… demek bid'attir. Bid'at ehli ise Cehennemin köpekleridir.

Sordular:
- Ben demekten murat, kendini beÄŸenmek mi efendim?
- Evet. Bid'atlerin başı, ben demektir. Ben bilirim, ben yaparım… demek ne kadar çirkindir.

Birinci vazifemiz

Bir gün de;
- Efendim, birinci vazifemiz nedir? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- Dinin emirlerine uymaktır, buyurdu. Fakat buna maniler var.

- Ne manisi efendim? dediler.
- Ä°nsanın dışında ÅŸeytan ve kötü arkadaÅŸ, içinde ise kendisi.

- Kendisi mı efendim?
- Evet. En büyük engel, insanın kendisidir. Yani kendi nefsidir. Nefse uymak en büyük engeldir.