Vehib bin Verd hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Evliyanın büyüklerindendir.
Allah korkusu ile devamlı ağlardı.

Hanımı Onun hakkında;
- Vehib'in her bir günü ağlamakla geçti. Güldüğünü hiç görmedik, demiştir.

Bir gün sevdikleri;
- Efendim, çok fazla ibadet yapıyorsunuz. Buna rağmen niçin çok ağlıyorsunuz? dediler.

Cevabında;
- Evet çok ağlıyorum, buyurdu. Çünkü Cehennemden kurtulmaya elimde senedim yok.

Ve sordu onlara:
- Ben ve siz, hatta bütün kullar, kıyamet gününde başlarımız önümüzde olarak Allah’ın huzurunda hesaba çekileceğiz, öyle değil mi?

- Elbette efendim.
- Öyleyse bu hesaptan kurtulmadıkça, nasıl güler, nasıl rahat olabiliriz?

Niçin yatmıyorsunuz?

Günah işlememeye, gayret eder, devamlı nefsine muhalefet ederdi.
Gece herkes uyurken, o ibadet eder, ahiret derdi ile, ağlayıp yaş dökerdi.

Bir gün sevdikleri;
- Efendim, geceleri niçin yatıp uyumazsınız? dediler.

Cevaben;
- Cehennem, yakmak için insan bekliyor, buyurdu. Bir kul ki, bu ateşten emin değildir. O, nasıl rahat yatar, nasıl uyuyabilir?

Hangi dua kabul olur?

Bir gün de;
- Efendim, hangi dualar kabul olur? diye sordular.

- Ağız haram yemez, dil de yalan söylemezse, edilen dua kabul olur, buyurdu.

- Peki hangi dualar kabul olmaz efendim?

Buyurdu ki:
- Haram yiyenin kırk gün duası kabul olmaz. Tıbben de kan değişimi kırk günde tamamlanır. Ne çekiyorsak dilimizden çekiyoruz.