Celaleddin-i Hindi, bir âlim ve evliya.
Kararmış gönülleri, ilmiyle etti ihya.

O bir gün buyurdu ki: (Biz, aciz insanlarız.
Her an, her şeyimizle, Rabbimize muhtacız.

Ve lakin hepimizde, bir nefis var ki el'an,
Ä°lahlık dava eder içimizde o her an.

Halbuki Hak teâlâ, kudretini çekse az,
Yok olur bu kâinat, var olan birÅŸey kalmaz.

Onun bize verdiÄŸi bu beden ve can ile,
Yakışır mı, hiç Ona isyan etmek az bile?

Bir yanda, kâinatın sahibi yüce Allah,
Bir yanda aciz kul ki, muhtaçtır Ona her gah.

Bu zayıf hali ile, nasıl olur bir insan,
Kendisini yaratan Ä°laha eder isyan?

Bir iÅŸçi düÅŸünün ki, çok çalışır, yorulur.
Bir gün, iÅŸverenini dinlemese, kovulur.

Veyahut karşı gelse bir evlat, pederine,
Baba, almak istemez artık onu evine.

Halbuki ikisi de, çok aciz birer kuldur.
Yalnız o, diğerinin rızkına sebep olur.

Yine kızmak gerekmez, günahkâr insanlara.
Acıyıp, emr-i maruf yapmak lazım onlara.

Nitekim cenâb-ı Hak, meleklere bir zaman,
Buyurur: (Filan yeri, hâk ile edin yeksan!)

Derler ki: (Bazı kullar vardır ki ya ilahi!
Hiç isyan etmediler o kullar bir gün dahi.)

Hak teâlâ, o zaman buyurur: (Ey melekler!
Batırın onları da, hepsi ile beraber.

Çünkü isyan ederken bana o diÄŸerleri,
DeÄŸiÅŸmiyordu bile, hiç onların yüzleri.)

Emr-i maruf mümkünken, yapmamak caiz olmaz.
Bu, Allah sevgisiyle çünkü hiç baÄŸdaÅŸamaz.

Gayriyi kurtarmaya çalışanı, dinimiz,
Kendini kurtarandan, tutuyor daha aziz.

EÄŸer bir memlekette hizmet varsa Ä°slam’a,
Ona iÅŸtirak etmek, farzdır her Müslümana.

Ä°mkan varsa bedenen, yok ise, mal vererek,
O da mümkün deÄŸilse, yalnız dua ederek,

İştirak etmelidir yapılan bu hizmete.
Yoksa, girilmiÅŸ olur büyük mesuliyete.

DoÄŸrunun muhalifi çok bulunur her zaman.
Zira yayılmasını istemez nefis, şeytan.

Halbuki kötülükler, çok çabuk yayılırlar.
Nefis ile ÅŸeytandan, çünkü yardım alırlar.

DoÄŸrunun yayılması, yokuÅŸ çıkmak gibidir.
Åžer ise, bir sel gibi çabuk yayılıverir.

Resulullaha, önce, inanan çok az vardı.
O nasihat ettikçe, alaya alırlardı.

On senede, yüz kiÅŸi inanmamıştı bile.
ÇoÄŸaldı sonra fakat, nusret-i ilahiyle.)