Cüneyd-i BaÄŸdadi’nin, son hastalık anında,
Bilcümle sevdikleri, toplanmıştı yanında.

O halinde, devamlı hep Kur'an okuyordu.
Ve bir hatim bitirip, birine başlıyordu.

Dediler ki: (Efendim, zaten çok hastasınız.
Ne olur, kendinizi bu kadar yormasanız.)

Buyurdu ki: (Åžu anda, benden fazla sevaba,
Muhtaç olan bir kimse var mıdır ki acaba?

Sonsuz bir yolculuÄŸa çıkmamın, bu, ilk anı.
Ben okumayayım da, kim okusun Kur'anı?)

Vefatları, daha da yaklaşınca nihayet,
EndiÅŸeli ve üzgün görünüyordu gayet.

Talebeleri bakıp, dediler: (Efendim, biz,
Åžefaatiniz ile, ümitliydik hepimiz.

Sizin haliniz ise, endiÅŸeli ve üzgün.
Bu hal, yüreÄŸimizi yakıyor bizim bugün.)

O, gözünü açarak buyurdu: (Ey dostlarım!
YetmiÅŸ seneden beri, bütün kazandıklarım,

Muallakta duruyor sanki hepsi ÅŸu anda.
Bir (kıl) ile asılmış görüyorum karşımda.

Bir (tüy)ü düÅŸünün ki, esmesiyle rüzgarın,
Nasıl sallanır ise, hali öyle onların.

Sanki sallamaktadır bir rüzgar, amelimi.
Bu, (kabul) yeli midir, bilmem ki (red) yeli mi?

Bir kul, neticesini bilmiyorsa bu iÅŸin,
Korkmaktan baÅŸka iÅŸi olur mu o kiÅŸinin?

Bir kulun, seksen sene olsa da ibadeti,
Mahvolur, eriÅŸmezse Rabbinin merhameti.)

O gün, sevdiklerine bunları söyleyerek,
Teslim etti ruhunu, en son (Allah!) diyerek.

Cenaze yıkayıcı, bu evliya kişinin,
Gözlerinin içine, su ulaÅŸtırmak için,

Çok uÄŸraÅŸtı ise de, lakin baÅŸaramadı.
Zira o mübarek zat, gözlerini açmadı.

O sırada gaibten, bir ses duydu bu kere.
Diyordu ki: (Kendini yorma beyhude yere.

Allah'ın aşkı ile kapanmıştır ki onlar,
Rabbinin didarını görmeden açılmazlar.)

Mübarek cenazesi yıkandı, kefenlendi.
Cenaze namazını, oğlu eda eyledi.

Birisi, rüyasında gördü onu bir kere.
Dedi: (Ne cevap verdin Münker ile Nekir'e?)

Buyurdu ki: Yanıma geldiler Münker-Nekir.
Sormaya başladılar: (Rabbin kim, dinin nedir?)

Dedim: Kalu-bela'da, ruhuma, o gün Rabbim,
SormuÅŸtu ki: (Ben sizin Rabbiniz deÄŸil miyim?)

DemiÅŸtim ki: (Evet sen, Rabbimsin elbette ki.)
Şimdi, tekrar sormanın hikmeti nedir peki?

Ben böyle söyleyince, (DoÄŸru diyor) dediler.
Başka bir şey sormadan, mezarı terk ettiler.