En büyük âlim ve evliyalardan Seyyid Fehim-i Arvasi hazretleri “kuddise sirruh”, birkaç sevdiÄŸiyle sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, bize Ä°slamiyet’i öÄŸreten hocalarımızın kıymetini iyi bilelim, buyurdu. Çünkü hoca hakkı çok büyüktür, ödenmez.

- Hiç mi ödenmez efendim? dediler.

- Çok zor. Åžöyle ki; bir talebe, hocasının karşısında, “kor ateÅŸ” üstünde diz üstü oturup, hiç kıpırdamadan edeple dursa ve kıyamete kadar bu edebini muhafaza etse, yine de hocasının hakkını ödeyemez.

Çok hayret ettiler.
- Hikmeti ne hocam?

- Çünkü ümmeti arasında Peygamber neyse, talebe arasında Hoca da odur.

Åžöyle devam etti:
- Hocalarımız olmasaydı, asr-ı saadetten asırlar sonra “Ehl-i sünnet itikadı”nı biz nerden bilecek, nerden tanıyacaktık?

Ve ekledi:
- Ehl-i beyti, Mezhep Ä°mamlarımızı, Ä°mam-ı a’zam hazretlerini, hep bu hocalarımız sayesinde tanıdık ve sevdik.

En mühim hizmet

Sohbetin devamında;
- Allahü teâlânın en çok razı olduÄŸu ibadet nedir, biliyor musunuz? diye sordu onlara.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

- Allahü teâlânın dinini, Onun kullarına anlatmaktır, buyurdu.

Sordular:
- Yani emr-i maruf mu efendim?

- Evet. Kimin elinde ne imkan varsa, bu hizmete iÅŸtirak etmelidir. Ä°lmi olan ilmiyle, parası olan parasıyla, malı olan malıyla, herkes mutlaka “Emr-i maruf” yapmak zorundadır.

- Yapmazsa efendim? dediler.

- Yapmazsa çok büyük günaha girer. Bu, her müminin asli vazifesidir zaten. Allahü teâlâ, en sevdiÄŸi kulu olan Habibine; “Onlara ticareti öÄŸret!” buyurmadı.

- Ne buyurdu efendim?

- “Benim kullarıma, benim emir ve yasaklarımı bildir!” buyurdu.

Åžöyle bitirdi:
- Bu iÅŸ, Peygamber mesleÄŸidir. Yapanlara müjdeler olsun.